Alweer wandelen

Hoi,

Romke, Jitske en ik zijn alweer wezen wandelen. Het weer voorspelde lekker te worden, en wandelen hier is leuk.

Dit keer hebben we een wat langere tocht gemaakt: van Kroken via Skarvasshytta, Nonsbu en Trollvassbu naar de weg aan de andere kant van het schiereiland; zo'n 30-40 km. Lekker weer, gezellige hutten en grappige ontmoetingen.

Gistermiddag lagen we lekker niks te doen (boekje lezen, thee drinken) in Nonsbu hytta, toen Ella binnenkwam. Zij is samen met een vriendin van haar verantwoordelijk voor het onderhoud van de hut. Het was mooi weer, dus tijd voor verven. Omdat ik toch niets te doen had, vroeg ik of ik zou helpen. Dat was goed, als ik echt wilde. Tuurlijk, een uurtje of wat verven is óók ontspannend, en nog nuttig ook. En met z'n tweeen ook leuker. Uiteraard kwam het gesprek op waar ik woon, wat ik voor werk doe en zo. Toen ik vertelde dat ik op het NP werk, was de volgende vraag: bij welke afdeling, en toen: o, dan ken jij Are zeker ook? Ja hoor, het is weer zover: mensen die elkaar via via kennen :-). Zoals we al eerder gemerkt hadden is Tromsø in sociaal opzicht echt héél klein.

Aan het eind van de wandeling eindigden we op een parkeerplaats langs de weg. Dat was om half drie; de bus zou om half zeven gaan, dus we hadden bedacht te proberen te liften, al is het maar om de tijd te doden. De weg was een prachtige strook asfalt van horizon links (naar Tromsø) tot horizon rechts. Leeg. Errug leeg. Geen auto te zien. Oeps. Na een minuut horen we een auto aankomen, maar helaas van links. Daar hebben we dus niks aan. De auto draait echter de parkeerplaats op waar wij staan te liften, er stappen twee Noren uit die op ons afkomen: of we soms een lift naar Tromsø willen. Zij hebben ook gewandeld, en komen hun auto weer ophalen. Joho, 1 minuut wachten, de snelste lift ooit... Jitske in de ene auto en Romke en ik in de andere mee terug naar Tromsø. Zou je ten zuiden van Noorwegen ook niet in je hoofd halen om je dochter van 14 zomaar alleen te laten liften; hier is het even normaal als haar naar de supermarkt op de hoek van de straat sturen. Een half uur en een leuk gesprek later worden we aan het begin van de straat afgezet: echt super!

Voor foto's: zie de diavoorstelling hiernaast. Uiteraard hebben we weer rendieren gezien, maar ja, alleen de toeristen maken daar foto's van, hé? De waarheid is eigenlijk dat ik op het verkeerde moment moest niezen, en daar houden rendieren niet van...

Martijn