På tur

Eindelijk, na een vervroegd afgebroken tocht omdat Jitskes rugzak terug was gevonden, vorig jaar augustus, en een tweede keer vervroegd teruggekeerd omdat ik migraine had, zijn we afgelopen vrijdag weer op pad gegaan met mij erbij. De bedoeling was om vrijdag naar Skarvassbu te lopen, de dag daarop naar Blåkollkoia, en de dag daarop weer naar Kroken om de bus te pakken terug naar huis.

Ik had flink getrained, dacht ik. Elke dag naar de stad en terug zijn flink wat hoogtemeters. In de winter redelijk vaak gelanglaufed. De laatste twee weken minstens twee keer per week een wandeling van een uur tot drie uur. Dus dat moest wel vruchten af gaan werpen. Per slot had ik aan de hand van onze Nederlandse gasten al gezien dat we beter waren gaan lopen. Had ik aan de hand van Jitske en Romke vast kunnen stellen dat mijn tempo heuvelafwaarts omhoog gegaan was en met Martijn dat op het rechte vlak er ook verbetering te bespeuren was.

En toen kwam het uur der waarheid. Een rugzak met daarin een slaapzak en een verschoning, dus erg licht. Toch werd de tocht die normaal zo'n drie uur duurt een tocht van vier en een half uur. Dat lag gedeeltelijk aan de sneeuw waarin je wegzakt tot over je kniën, maar voor een groot gedeelte toch aan mijn conditie. Gelukkig was het mooi weer en hadden we middernachtzon. We konden dus makkelijk voor het donker bij de hut zijn. Het werd dus half twaalf 's nachts en ik zat helemaal stuk.

De volgende dag hebben we dan ook niet gelopen. Ik heb alleen maar liggen slapen. Na zo'n anderhalve dag slapen, moest ik zondagochtend toch echt mijn bed uit om terug te lopen naar de beschaving. Eigenlijk was ik er nog niet klaar voor. Maar ja, op maandag was er weer werk en school, en het belangrijkste, we hadden ook niet genoeg eten om nog veel langer te blijven.

Gelukkig bleef de voorspelde weersomslag uit. We konden dus rustig, met de nodige pauzes teruglopen naar de beschaving. Wel via een andere route dan de heenweg, zodat we toch nog wat anders zagen. Er lag minder sneeuw, wat fijn was. En de route liep voornamelijk omlaag, wat ook erg fijn was.

Maar we hebben ervan geleerd. Mijn conditie is beter geworden. Onze wandelvakantie gaat anders ingepland worden. Waar we de eerste twee Noorwegenvakanties met de kinderen telkens de tent opzetten om vandaar uit dagtochtjes te maken om vervolgens de tent een stukje te verplaatsen, zodat onze kinderen plezier konden beleven, zo ben ik deze keer 'het kind'. We gaan dus, net als toen, uit van dagtochtjes vanuit een vaste tent. Zou bijna drieenvijftig dan toch te oud zijn om te wandelen? Mocht het allemaal mee gaan vallen met wandelen, dan passen we het schema weer aan naar normaal.

groetjes,
Liesbeth