Gelukkig was het een binnenlandse vlucht en hoefde er geen immigratiezaken meer gedaan te worden. Alleen de bagage van de band halen en naar buiten lopen. Vanaf dat moment moment zou het allemaal geregeld moeten zijn.
Gelukkig, een bordje "Liesbeth" werd omhoog gehouden, mijn bagagekar werd overgenomen en ik hoefde alleen maar achter de chauffeur aan te lopen.
Het was een vriendelijke man. Hij stopte onderweg om water voor mij te kopen, vertelde over zijn kinderen, legde uit wat ik allemaal zag gebeuren op het land (rijstoogst), legde uit waar manshoge bamboemanden voor gebruikt werden (rijstopslag), wees me op een theeplantage en dat die nu onderhouden werd om nieuwe knoppen voor theeblaadjes te krijgen...
Fijn om meteen zo onthaald te worden.
Op de grens met Bhutan stond mijn gidse (is dat vrouwelijk voor gids?) in nationale klederdracht me op te wachten. Handen schudden, inderdaad met twee tegelijk, half buigen want ik schijn eerbiedwaardig te zijn. Ze neemt me mee naar de paspoort controle en er komt een mooi visum bij.
Dan worden we naar het hotel gereden waar we afscheid nemen van de Indiase chauffeur. Gelukkig heb ik bij de paspoortcontrole kunnen vragen of fooi verwacht wordt en hoeveel ongeveer. Ook gelukkig heb ik nog wat roepies van toen ik uit Nepal terug vloog.
In het hotel worden we onthaald met thee voor ik mijn kamer te zien krijg. Dat blijkt overal zo te zijn. En bespreken mijn gidse en ik het programma voor de rest van de dag. Eerst een uur slapen en dan de stad bekijken, daarna weer rust tot het avondeten.
Van dat slapen komt niets. Mijn hoofd zit vol indrukken. Maar iets ervan verwerken en uitrusten lukt wel. Helaas is het daarna al zo laat dat de markt al aan het sluiten is. We drinken dan maar thee en kopen een tros bananen als tussendoortje.
Het tweede rustmoment gaat beter. Alleen kom ik daarna een kwartier te laat voor de afspraak terwijl ik denk een kwartiertje te vroeg te zijn
Er is een half uur tijdsverschil tussen Bhutan en India en mijn mobiel denkt af en toe dat hij van staat verandert. Lastig.
Bij het avondeten de beroemde emma datsi, Chilipeper met kaassaus. Daar had ik van te voren al tegen aan gehikt. En terecht. Want uiteraard vond ik wel dat ik het moest proberen.
Daarna was de dag echt voorbij en kon ik echt naar bed in de hoop op een goede nachtrust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten