Donderdag, 13.8.

Vanochtend naar het politiebureau. We hadden nummer 41 en ze waren bezig met nr 31. Dat zou dus wel even wachten worden. Gisteren had ik er nog aan gedacht dat we iets te doen mee moesten nemen om de wachttijd door te komen, maar dat was gisteren en niet vandaag. Na een klein uur waren we aan de beurt. In die tijd konden we mooi zien hoe paspoorten uitgegeven werden. Niks moeilijk met pasfoto’s die elke keer weer aan andere eisen moeten voldoen, met hopen voorbeelden van welke foto’s niet goed zijn etc. Nee, er stond gewoon een machine die je ogen herkende en daar de rest op regelde, vervolgens daar ook je handtekening op zo’n electronisch schrijfbord regelen en klaar was Bjørn. Alleen het meten van de lengte ging nog op de ouderwetse manier, zoals het bij ons ook gaat.
Toen we aan de beurt waren, bleek dat er twee verschillende manieren waren om een oppholdtilatelse te regelen. Een waarbij je hem kreeg omdat jouw vaardigheden in Noorwegen niet te krijgen waren en een gewone. Martijn had uiteraard het formulier voor die eerste van het Polarinstitutt gekregen. Uiteraard, want als zijn kwaliteiten wel in Noorwegen voorhanden geweest waren, zaten we hier nu niet. Alleen kostte die versie 1200 NOK voor hem en voor mij als echtgenote 3500 NOK en de gewone versie was gratis. Als echte Hollanders gaan we dus voor de gratis versie. Ook al omdat de dure versie elk jaar opnieuw verlengd moet worden en de gewone voor 5 jaar aangevraagd kan worden.
Daarna naar de bieb om ze in te vullen en om van Jitske foto’s te laten nemen. We hadden er van haar maar 1 en ze hadden 2 foto’s per persoon nodig. Jitske en Romke moesten zelf hun handtekening zetten dat ze echt in Noorwegen willen blijven en dat wij ze niet dwingen ons te vergezellen. Gelukkig werkten ze mee en zetten ze hun handtekening. Het invullen ging niet zonder slag of stoot. Die formulieren zijn niet altijd even duidelijk en bovendien moesten we zorgen dat we allemaal dezelfde gegevens invulden. Ik wilde als ingangsdatum voor het oppholdstilatelse 1 september nemen, omdat Martijns baan dan begint. En Martijn wilde de aankomstdatum nemen. En zo waren er nog zo’n paar kleine verschillen.
Toen was het alweer tijd voor Martijn om naar Boele te gaan om samen telefoons te kopen. Omdat we nog geen D-nr hebben, kunnen we nog geen mobiel kopen. Boele was zo vriendelijk om aan te bieden om op zijn fødselsnr dan de mobiels te laten schrijven en zodra Martijn en ik onze eigen nummers hebben, ze over te laten schrijven. Heel erg behulpzaam.
Bij het NAV (het Noorse CWI) ben ik ook nog geweest, terwijl Martijn telefoons kocht en de kinderen weer zelfstandig naar circus gingen. Ik kon er nog niets doen, want ik had geen fødselsnummer of D-nummer. Helaas, jammer. Gelukkig snapte de mevrouw die mij hielp wel, dat ik mij binnen 5 dagen gemeld moest hebben om mijn uitkering niet gekort te krijgen, dus heeft ze op mijn papieren een officieel stempel gezet met de datum waarop ik mij gemeld heb. Zodra mijn E303-formulier uit Hengelo binnen is (wrs dit wiekend of a.s. maandag) kan ik daarmee terugkomen en kan ze me verder helpen met inschrijven en een D-nr aan te vragen. Maar misschien heb ik voor die tijd al een baan. Per slot is morgen de sluitingstermijn voor de barnehage, waar ik gesolliciteerd heb. Die creche waar het buitenleven bestaat uit bessenplukken, rendieren drijven, vissen, zeevissen, ijsvissen, skien, jagen en slachten. Je moet optimistisch blijven over je kansen. Het lijkt me wel leuk zo’n barnehage die echt op zijn Noors bezig is met het buitenleven. Daar zal ik zelf ook wel het nodige van bijleren. Bessenplukken kan ik al, schapen heb ik al wel eens opgedreven maar nog geen rendieren en de rest heb ik al helemaal nooit gedaan.
Op het NAV en op het Polarinstitutt hadden ze allemaal informatie op de WC-deuren hangen hoe je de Mexicaanse griep kon voorkomen, c.q. de verspreiding kon vertragen. Bij het NAV hadden ze zelfs doekjes en ontsmettingsmiddel klaarstaan voor diegenen die wilden. Op het politiebureau en in de bieb was daar weer niets over te vinden. Grappig hoe verschillend ermee omgegaan wordt door de verschillende instanties.
Wat is ons verder opgevallen als typisch Noors:
• op het vliegveld waren alle aanwijzingen in het Noors en daaronder ook nog in het Engels. Dit in tegenstelling tot in Nederland waar het in het Engels staat en evt. daaronder nog in het Nederlands.
• als je de brug overgaat staat er een bordje dat je de zuidzijde moet gebruiken als deze kant is afgesloten. In Nederland zou je meer een tekst verwachten waar staat dat je de andere stoep moet gebruiken. Blijkbaar heeft elke Noor een ingebouwd kompas om te weten wat noord en zuid is.
• We zijn een paar bordjes tegengekomen waarop stond dat er warmtekabels in de stoep lagen. Ik had ergens al gelezen dat in Tromsø de stoepen verwarmd werden, maar had dat niet geloofd. Deze bordjes brengen mij in de waan dat stoepen hier echt verwarmd worden. Geen wonder dat een stad een ander microklimaat heeft dan de wereld eromheen.
• Bij een schoenwinkel stonden laarzen van zeehondenvel te koop aangeboden
• Op de markt kan je walvisvlees kopen
• De echte Noorse truien zie ik alleen maar op de markt en in de toeristenwinkels te koop hangen. Toch zie ik er ook gewone Noren in lopen. Die twee feiten lijken tegenstrijdig

Liesbeth