Helaas waren we niet zo onthecht als we dachten. Dat bleek helaas op treurige wijze toen ons huis opgeleverd werd. De bewoners hadden er op een andere wijze in gewoond dan dat wij gedaan zouden hebben. En dan merk je opeens dat je heel gehecht bent aan die stapel stenen, je gordijnen, de tuin, etc.
Maar gelukkig begint het hoe langer hoe meer ons eigen huis te worden. De meeste meubels staan op hun plaats, alle dozen van Tromsø zijn uitgepakt, de dozen uit de opslag nog niet. We hadden gehoopt al klaar te zijn voor Martijn aan het werk ging, maar helaas heeft hij er al twee werkweken opzitten zonder dat we klaar zijn. Gelukkig zijn de kamers van de kinderen zo goed als ingericht, dus die kunnen zich gaan concentreren op school die alweer begonnen is.
Ik ben ook al een week aan het werk als docent biologie op een VMBO in Oud Beijerland. Het is heel fijn dat ik zo snel een baan heb, maar ik had liever pas over zo'n twee weken een baan gehad, als het huis weer op orde was. Maar ja, de scholen begonnen weer, dus dat ging lastig.
We hebben ook op een leuke manier gemerkt dat we niet zo onthecht waren als we dachten. Het is fijn om alle vrienden, bekenden en familie weer te zien, weer spek te kunnen kopen, over de Blaakmarkt te lopen, speculaas te eten, witlof te zien liggen in de winkels.
Opgevallen:
- wat zijn Nederlandse vrouwen lang
- wat maken kinderen een hoop herrie
- wat lopen er veel mensen te eten op straat
- wat is het warm en vochtig
- wat is het weer wisselvallig
- wat zijn de mensen toch aardig en behulpzaam
- wat is het toch normaal om weer in je eigen huis te wonen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten