In Helsinki zien we berenvlees en andere etenswaren die we niet vermoed hadden. Ik twijfel of ik op de terugreis wat meeneem voor een vriend van ons die altijd heel nieuwsgierig is naar al die andere soorten eten. Maar gelukkig zijn we nog op de heenreis en hoef ik nog niet te beslissen.
Dan gaan we het Schengengebied uit van de luchthaven, omdat we naar Azië gaan. Daar zie je meteen dat op de wc's in het wc-hokje zelf al fonteintjes zijn met ipv een kraan een douchekop aan een slang. Handig om jezelf van onderen te wassen. Maar niet gewoon vanuit mijn belevingswereld.
Vervolgens zitten we in het vliegtuig. Daar slaat de vervreemding pas goed toe. Op de bemanning na lijken wij de enige Westerlingen in het vliegtuig te zijn. Dat voelt heel erg vreemd. Ook krijgen we meteen Koreaanse hap als maaltijd, inclusief de beroemde kimchi. Wel wordt het gebruikelijke plastic mes/vork/lepel erbij geleverd, geen stokjes. Verwonderd kijk naar hoe moeilijk sommige mensen zitten te doen om de kaas op hun broodje te krijgen, het plakje moeizaam manouvrerend op hun mes. Jitske helpt me uit de droom. Het schijnt niet gebruikelijk te zijn dat je je eten met je handen aanraakt. Het broodje in je hand hebben is dus de uitzondering en niet het moeizame gemanouvreer met het mes. Ja, de maaltijd en hoe die gegeten wordt is een mengeling van Oosters en Westers.
Vlak voor de landing krijgen we weer een maaltijd. Weer warme rijst met iets erbij. Er schijnt in Aziatische landen niet echt verschil te zijn tussen de maaltijden vertelt Jitske me en constateer ik in ieder geval in verband met Zuid Korea zelf als ik er ben.
Op Incheon wacht ons de verrassing dat er een lange rij voor de immigratie is. We hadden gehoopt dat we twee uur na landing wel onze bus zouden kunnen hebben, maar die lange rij maakt dat we hem net met 10 minuten missen. Gelukkig hebben we in de rij aangenaam gezelschap van een Noor die achter ons staat en waar we gezellig in het Noors mee gepraat hebben. Hij had een aantal nuttige tips voor ons.
Als we eindelijk door de immigratie zijn, blijkt dat in de ontvangsthal bijna niemand Engels spreekt. Daar waren we al op voorbereid, maar we hadden niet gedacht dat het op een internationaal vliegveld ook zo erg zou wezen. Maar na doorvragen, kastje-muur en toch goed terecht komen kunnen we kaartjes voor de bus kopen en weten we waar hij vertrekt. De bus die we uitgezocht hadden heeft niemand van gehoord, dus of die echt rijdt gaan we ons serieus afvragen. Totdat we zien dat er overal posters hangen met de naam van de bus en welke kant je op moet lopen om er te komen. Hebben wij het nu niet goed gevraagd dat niemand ervan gehoord had?
In de tussentijd appen we met de appartementeigenaar, die zou ons namelijk op komen halen van de bushalte om naar zijn appartement te brengen. Hij moet natuurlijk weten dat we later komen. En omdat we nu niet zeker weten waar we uit zullen komen met onze andere kaartjes maken we er maar een foto van en appen die. In de verwachting dat hij natuurlijk wel Koreaans kan lezen. Gelukkig komt die verwachting uit. Alleen had ik geen van de drie apps die hij voorstelde op mijn mobiel staan. En bij installeren waar er twee van de drie waar ik problemen mee kreeg. Maar gelukkig is een app genoeg. Kakaotalk is de app die in Zuid Korea gebruikt wordt zoals wij hier allemaal whatsapp gebruiken.
Een meevaller was dat onze mobiels het gewoon deden met het netwerk dat in Zuid Korea gebruikt werd. Lonely Planet had gewaarschuwd dat dat vaak niet het geval was en dat je dan een mobiel kon huren op de luchthaven. Dat hebben we dus gelukkig geen van beiden nodig gehad. Wel heeft Jitske een sim-kaart gekocht omdat dat goedkoper belt/sms'ed
Geen opmerkingen:
Een reactie posten