De buschauffeur spreekt geen Engels, maar gelukkig hebben we al kaartjes en kunnen we het schrift voldoende ontcijferen om te weten dat we op de goede bus stappen.
Ruime stoelen, breed genoeg om ook Amerikanen te kunnen omvatten (ja, weer een vooroordeel). En dat terwijl we eigenlijk helemaal geen (of bijna geen) Koreanen met overgewicht zullen zien. Maar het zit wel comfortabel. Slechts twee stoelen aan de ene kant van het gangpad en nog een stoel aan de andere kant van het gangpad. Er zijn gereserveerde plaatsen.
Onderweg kunnen we van het uitzicht genieten. Dat wil zeggen, dat denken we. Helaas blijkt binnen de kortste keren dat alle ramen beslaan vanwege onze ademhaling. We produceren blijkbaar met ons allen meer vocht dan de busbouwers dachten dat er geproduceerd zou worden. Het is dus niet zo erg dat het in de tussentijd alweer donker begint te worden.
En dan eindelijk zijn we in Alpensia. We stappen uit en worden meteen aangesproken of we Liesbeth zijn. Ja, dat zijn we. De buschauffeur vraagt nog of we inderdaad daar uit moeten en of de man die ons aansprak ons op komt halen. Na onze bevestiging lijkt hij gerustgesteld.
Onze gastheer sjouwt onze rugzakken naar zijn auto, vraagt of we al boodschappen voor het avondeten gedaan hebben. Na ontkenning onzerzijds rijdt hij langs een supermarkt zodat we ons avondeten kunnen kopen. Rijst hoeven we niet te kopen, dat kunnen we wel van zijn vrouw krijgen.
Er is een luxe wc
En een fantastische gekleurde kamer
Allemaal helemaal prima.
Wij zijn afgedraaid. 's Maandagsochtend om 11 uur vliegen en dinsdagmiddag rond 6 uur zijn we pas op onze bestemming. Korea loopt 8 uur op ons voor qua tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten