We appen dat we graag willen langlaufen maar als dat niet lukt we ook wel willen snowboarden.
Per slot was het ons zelf niet gelukt om van te voren uit te zoeken waar/hoe/wat er gelanglaufed kon worden. Wisten we alleen maar dat in Alpensia de Olympische Winterspelen 2018 gehouden zouden worden qua cross country en biathlon.
De volgende ochtend krijgen we te horen dat onze gastheer ons naar een skiwinkel brengt, daar kunnen we spullen huren. De eigenaar van de skiwinkel brengt ons naar de sneeuw en komt ons later weer ophalen om ons weer naar ons appartement te brengen. Wat een service. Maar ook een beetje benauwd. Hoe kunnen we ooit op eigen houtje iets gaan ondernemen.
Het blijkt dat we alleen alpine ski's of snow boards kunnen huren. Dan maar snow board, inclusief les. Per slot hebben we het nog nooit gedaan. Die les blijkt 2 uur te duren en is erg nuttig. Jitske begint het in de benen te krijgen. Ik durf toch niet goed. Het is een mooie dag in de sneeuw.
Op weg naar de piste wordt ons wel gewezen waar gelanglaufed kan worden en ik zie er ook een paar mensen bezig, maar er blijkt echt nergens de juiste uitrusting te huren te zijn. Laat staan dat we er achter komen hoe we er kunnen komen.
Weer terug in onze kamer besluiten we dat we de volgende dag door gaan naar Gangneun. Daar valt meer te doen. Onze gastheer brengt ons naar het busstation en wijst waar onze bus komt en bestelt onze kaartjes voor ons (we mogen wel zelf betalen ;-)
Er staat ook een tafel met twee Engels sprekende mensen die toeristen moeten helpen. Ze komen op ons af, geven ons thee en proberen hun Engels uit. We krijgen een uitnodiging om bij een van hun thuis te komen om van daar uit naar de DMZ te gaan. Een aardig aanbod, maar het past niet in ons reisschema.
In Gangneun zitten we in een hostel, waar de gastvrouw ons naar een restaurant verwijst voor onze lunch. Het is goed dat ze ons wees, want zonder dat waren we er nooit naar binnen gegaan. We moeten onze schoenen uitdoen, zitten op de grond en eten bimibap. Blijkbaar doen we het niet zoals het hoort, want een van de andere eters komt bij vertrek bij ons langs en gebaart dat we de rijst door een van de andere kommen moeten doen en dan moeten husselen.
zaterdag 11 maart 2017
vrijdag 10 maart 2017
Hartelijk onthaal
Eindelijk kunnen we vertrekken van de luchthaven.
De buschauffeur spreekt geen Engels, maar gelukkig hebben we al kaartjes en kunnen we het schrift voldoende ontcijferen om te weten dat we op de goede bus stappen.
Ruime stoelen, breed genoeg om ook Amerikanen te kunnen omvatten (ja, weer een vooroordeel). En dat terwijl we eigenlijk helemaal geen (of bijna geen) Koreanen met overgewicht zullen zien. Maar het zit wel comfortabel. Slechts twee stoelen aan de ene kant van het gangpad en nog een stoel aan de andere kant van het gangpad. Er zijn gereserveerde plaatsen.
Onderweg kunnen we van het uitzicht genieten. Dat wil zeggen, dat denken we. Helaas blijkt binnen de kortste keren dat alle ramen beslaan vanwege onze ademhaling. We produceren blijkbaar met ons allen meer vocht dan de busbouwers dachten dat er geproduceerd zou worden. Het is dus niet zo erg dat het in de tussentijd alweer donker begint te worden.
En dan eindelijk zijn we in Alpensia. We stappen uit en worden meteen aangesproken of we Liesbeth zijn. Ja, dat zijn we. De buschauffeur vraagt nog of we inderdaad daar uit moeten en of de man die ons aansprak ons op komt halen. Na onze bevestiging lijkt hij gerustgesteld.
Onze gastheer sjouwt onze rugzakken naar zijn auto, vraagt of we al boodschappen voor het avondeten gedaan hebben. Na ontkenning onzerzijds rijdt hij langs een supermarkt zodat we ons avondeten kunnen kopen. Rijst hoeven we niet te kopen, dat kunnen we wel van zijn vrouw krijgen.
Dat blijkt rijst met rode bonen en nog iets zaadachtigs te zijn, wel lekker. Voor de rest houden we het simpel met tomaatjes en komkommer en tonijn uit blik.
Er is een luxe wc
Met ingebouwde brilverwarming en billendouche
En een fantastische gekleurde kamer
We moeten maar appen wat we de volgende dag willen doen zodat onze gastheer alles kan regelen. Hij heeft het liever op de app omdat hij makkelijker Engels leest dan spreekt. En om 9 uur komt het ontbijt.
Allemaal helemaal prima.
Wij zijn afgedraaid. 's Maandagsochtend om 11 uur vliegen en dinsdagmiddag rond 6 uur zijn we pas op onze bestemming. Korea loopt 8 uur op ons voor qua tijd.
De buschauffeur spreekt geen Engels, maar gelukkig hebben we al kaartjes en kunnen we het schrift voldoende ontcijferen om te weten dat we op de goede bus stappen.
Ruime stoelen, breed genoeg om ook Amerikanen te kunnen omvatten (ja, weer een vooroordeel). En dat terwijl we eigenlijk helemaal geen (of bijna geen) Koreanen met overgewicht zullen zien. Maar het zit wel comfortabel. Slechts twee stoelen aan de ene kant van het gangpad en nog een stoel aan de andere kant van het gangpad. Er zijn gereserveerde plaatsen.
Onderweg kunnen we van het uitzicht genieten. Dat wil zeggen, dat denken we. Helaas blijkt binnen de kortste keren dat alle ramen beslaan vanwege onze ademhaling. We produceren blijkbaar met ons allen meer vocht dan de busbouwers dachten dat er geproduceerd zou worden. Het is dus niet zo erg dat het in de tussentijd alweer donker begint te worden.
En dan eindelijk zijn we in Alpensia. We stappen uit en worden meteen aangesproken of we Liesbeth zijn. Ja, dat zijn we. De buschauffeur vraagt nog of we inderdaad daar uit moeten en of de man die ons aansprak ons op komt halen. Na onze bevestiging lijkt hij gerustgesteld.
Onze gastheer sjouwt onze rugzakken naar zijn auto, vraagt of we al boodschappen voor het avondeten gedaan hebben. Na ontkenning onzerzijds rijdt hij langs een supermarkt zodat we ons avondeten kunnen kopen. Rijst hoeven we niet te kopen, dat kunnen we wel van zijn vrouw krijgen.
Er is een luxe wc
En een fantastische gekleurde kamer
Allemaal helemaal prima.
Wij zijn afgedraaid. 's Maandagsochtend om 11 uur vliegen en dinsdagmiddag rond 6 uur zijn we pas op onze bestemming. Korea loopt 8 uur op ons voor qua tijd.
donderdag 9 maart 2017
Vervreemding
En dan vertrekken Jitske en ik naar Schiphol. Keurig op tijd en niets bijzonders. We vliegen via Helsinki. Voor ons alle twee de eerste keer dat we in Finland komen. Jitske had daar naar toe gewild voor het Europees Jongleer Festival in 2010 van Tromsø, maar dat was zo lastig vanuit Tromsø dat het uiteindelijk niet doorgegaan is.
In Helsinki zien we berenvlees en andere etenswaren die we niet vermoed hadden. Ik twijfel of ik op de terugreis wat meeneem voor een vriend van ons die altijd heel nieuwsgierig is naar al die andere soorten eten. Maar gelukkig zijn we nog op de heenreis en hoef ik nog niet te beslissen.
Dan gaan we het Schengengebied uit van de luchthaven, omdat we naar Azië gaan. Daar zie je meteen dat op de wc's in het wc-hokje zelf al fonteintjes zijn met ipv een kraan een douchekop aan een slang. Handig om jezelf van onderen te wassen. Maar niet gewoon vanuit mijn belevingswereld.
Vervolgens zitten we in het vliegtuig. Daar slaat de vervreemding pas goed toe. Op de bemanning na lijken wij de enige Westerlingen in het vliegtuig te zijn. Dat voelt heel erg vreemd. Ook krijgen we meteen Koreaanse hap als maaltijd, inclusief de beroemde kimchi. Wel wordt het gebruikelijke plastic mes/vork/lepel erbij geleverd, geen stokjes. Verwonderd kijk naar hoe moeilijk sommige mensen zitten te doen om de kaas op hun broodje te krijgen, het plakje moeizaam manouvrerend op hun mes. Jitske helpt me uit de droom. Het schijnt niet gebruikelijk te zijn dat je je eten met je handen aanraakt. Het broodje in je hand hebben is dus de uitzondering en niet het moeizame gemanouvreer met het mes. Ja, de maaltijd en hoe die gegeten wordt is een mengeling van Oosters en Westers.
Vlak voor de landing krijgen we weer een maaltijd. Weer warme rijst met iets erbij. Er schijnt in Aziatische landen niet echt verschil te zijn tussen de maaltijden vertelt Jitske me en constateer ik in ieder geval in verband met Zuid Korea zelf als ik er ben.
Op Incheon wacht ons de verrassing dat er een lange rij voor de immigratie is. We hadden gehoopt dat we twee uur na landing wel onze bus zouden kunnen hebben, maar die lange rij maakt dat we hem net met 10 minuten missen. Gelukkig hebben we in de rij aangenaam gezelschap van een Noor die achter ons staat en waar we gezellig in het Noors mee gepraat hebben. Hij had een aantal nuttige tips voor ons.
Als we eindelijk door de immigratie zijn, blijkt dat in de ontvangsthal bijna niemand Engels spreekt. Daar waren we al op voorbereid, maar we hadden niet gedacht dat het op een internationaal vliegveld ook zo erg zou wezen. Maar na doorvragen, kastje-muur en toch goed terecht komen kunnen we kaartjes voor de bus kopen en weten we waar hij vertrekt. De bus die we uitgezocht hadden heeft niemand van gehoord, dus of die echt rijdt gaan we ons serieus afvragen. Totdat we zien dat er overal posters hangen met de naam van de bus en welke kant je op moet lopen om er te komen. Hebben wij het nu niet goed gevraagd dat niemand ervan gehoord had?
In de tussentijd appen we met de appartementeigenaar, die zou ons namelijk op komen halen van de bushalte om naar zijn appartement te brengen. Hij moet natuurlijk weten dat we later komen. En omdat we nu niet zeker weten waar we uit zullen komen met onze andere kaartjes maken we er maar een foto van en appen die. In de verwachting dat hij natuurlijk wel Koreaans kan lezen. Gelukkig komt die verwachting uit. Alleen had ik geen van de drie apps die hij voorstelde op mijn mobiel staan. En bij installeren waar er twee van de drie waar ik problemen mee kreeg. Maar gelukkig is een app genoeg. Kakaotalk is de app die in Zuid Korea gebruikt wordt zoals wij hier allemaal whatsapp gebruiken.
Een meevaller was dat onze mobiels het gewoon deden met het netwerk dat in Zuid Korea gebruikt werd. Lonely Planet had gewaarschuwd dat dat vaak niet het geval was en dat je dan een mobiel kon huren op de luchthaven. Dat hebben we dus gelukkig geen van beiden nodig gehad. Wel heeft Jitske een sim-kaart gekocht omdat dat goedkoper belt/sms'ed
In Helsinki zien we berenvlees en andere etenswaren die we niet vermoed hadden. Ik twijfel of ik op de terugreis wat meeneem voor een vriend van ons die altijd heel nieuwsgierig is naar al die andere soorten eten. Maar gelukkig zijn we nog op de heenreis en hoef ik nog niet te beslissen.
Dan gaan we het Schengengebied uit van de luchthaven, omdat we naar Azië gaan. Daar zie je meteen dat op de wc's in het wc-hokje zelf al fonteintjes zijn met ipv een kraan een douchekop aan een slang. Handig om jezelf van onderen te wassen. Maar niet gewoon vanuit mijn belevingswereld.
Vervolgens zitten we in het vliegtuig. Daar slaat de vervreemding pas goed toe. Op de bemanning na lijken wij de enige Westerlingen in het vliegtuig te zijn. Dat voelt heel erg vreemd. Ook krijgen we meteen Koreaanse hap als maaltijd, inclusief de beroemde kimchi. Wel wordt het gebruikelijke plastic mes/vork/lepel erbij geleverd, geen stokjes. Verwonderd kijk naar hoe moeilijk sommige mensen zitten te doen om de kaas op hun broodje te krijgen, het plakje moeizaam manouvrerend op hun mes. Jitske helpt me uit de droom. Het schijnt niet gebruikelijk te zijn dat je je eten met je handen aanraakt. Het broodje in je hand hebben is dus de uitzondering en niet het moeizame gemanouvreer met het mes. Ja, de maaltijd en hoe die gegeten wordt is een mengeling van Oosters en Westers.
Vlak voor de landing krijgen we weer een maaltijd. Weer warme rijst met iets erbij. Er schijnt in Aziatische landen niet echt verschil te zijn tussen de maaltijden vertelt Jitske me en constateer ik in ieder geval in verband met Zuid Korea zelf als ik er ben.
Op Incheon wacht ons de verrassing dat er een lange rij voor de immigratie is. We hadden gehoopt dat we twee uur na landing wel onze bus zouden kunnen hebben, maar die lange rij maakt dat we hem net met 10 minuten missen. Gelukkig hebben we in de rij aangenaam gezelschap van een Noor die achter ons staat en waar we gezellig in het Noors mee gepraat hebben. Hij had een aantal nuttige tips voor ons.
Als we eindelijk door de immigratie zijn, blijkt dat in de ontvangsthal bijna niemand Engels spreekt. Daar waren we al op voorbereid, maar we hadden niet gedacht dat het op een internationaal vliegveld ook zo erg zou wezen. Maar na doorvragen, kastje-muur en toch goed terecht komen kunnen we kaartjes voor de bus kopen en weten we waar hij vertrekt. De bus die we uitgezocht hadden heeft niemand van gehoord, dus of die echt rijdt gaan we ons serieus afvragen. Totdat we zien dat er overal posters hangen met de naam van de bus en welke kant je op moet lopen om er te komen. Hebben wij het nu niet goed gevraagd dat niemand ervan gehoord had?
In de tussentijd appen we met de appartementeigenaar, die zou ons namelijk op komen halen van de bushalte om naar zijn appartement te brengen. Hij moet natuurlijk weten dat we later komen. En omdat we nu niet zeker weten waar we uit zullen komen met onze andere kaartjes maken we er maar een foto van en appen die. In de verwachting dat hij natuurlijk wel Koreaans kan lezen. Gelukkig komt die verwachting uit. Alleen had ik geen van de drie apps die hij voorstelde op mijn mobiel staan. En bij installeren waar er twee van de drie waar ik problemen mee kreeg. Maar gelukkig is een app genoeg. Kakaotalk is de app die in Zuid Korea gebruikt wordt zoals wij hier allemaal whatsapp gebruiken.
Een meevaller was dat onze mobiels het gewoon deden met het netwerk dat in Zuid Korea gebruikt werd. Lonely Planet had gewaarschuwd dat dat vaak niet het geval was en dat je dan een mobiel kon huren op de luchthaven. Dat hebben we dus gelukkig geen van beiden nodig gehad. Wel heeft Jitske een sim-kaart gekocht omdat dat goedkoper belt/sms'ed
vrijdag 3 maart 2017
Vooroordelen
Waar komen die vooroordelen eigenlijk vandaan en wat behelzen ze eigenlijk?
Als ik puur op mijn gevoel afga is Azië vies, heeft veel arme mensen, sloppenwijken, luchtvervuiling, groot verschil tussen een paar rijke en heel veel arme mensen, geen infrastructuur, veel enge ziektes en eten dat ik niet lekker vind.
Als ik mijn hoofd gebruik weet ik dat het Aziatische deel van Istanboel niet wezenlijk verschilde van het Europese deel (ik ben daar ooit in de jaren 80 een paar weken geweest en stak dagelijks van het ene werelddeel naar het andere over). Weet ik dat Azië echt niet op een hoop te gooien is, dat Thailand in niets lijkt op Tibet of China op Indonesië.
Als ik kijk naar mijn vooroordelen over Europa zie ik dat die veel kleinschaliger zijn, dat het oosten van Nederland wat rustigere mensen heeft dan de gehaaste Randstedelingen, dat Friezen stug zouden zijn, dat 020-ers en 010-ers niet samen door een deur kunnen etc. Geografisch geneuzel in de marge. Waarschijnlijk komt dat omdat ik van Nederland veel meer af weet en daarom mijn vooroordelen kleinschaliger zijn.
Volgens reisgidsen en internet zou Zuid Korea een van de veiligste landen ter wereld zijn, is het erg westers, is de rijkdom redelijk verdeeld, zou het kraanwater gewoon te drinken moeten zijn en zou het qua openbaar vervoer een voorbeeldfunctie kunnen hebben, zijn de mensen daar gek op de nieuwste electronica snufjes, is er een dusdanig goed medisch stelsel dat er aan medisch toerisme gedaan wordt, zou er geen luchtvervuiling zijn en nog zo van dat soort feiten die absoluut niet stroken met mijn algemene Azië-beeld.
Het is duidelijk dat ik ernaar toe moet om mijn wereldbeeld bij te laten stellen door contact met het land en de bevolking.
Als ik puur op mijn gevoel afga is Azië vies, heeft veel arme mensen, sloppenwijken, luchtvervuiling, groot verschil tussen een paar rijke en heel veel arme mensen, geen infrastructuur, veel enge ziektes en eten dat ik niet lekker vind.
Als ik mijn hoofd gebruik weet ik dat het Aziatische deel van Istanboel niet wezenlijk verschilde van het Europese deel (ik ben daar ooit in de jaren 80 een paar weken geweest en stak dagelijks van het ene werelddeel naar het andere over). Weet ik dat Azië echt niet op een hoop te gooien is, dat Thailand in niets lijkt op Tibet of China op Indonesië.
Als ik kijk naar mijn vooroordelen over Europa zie ik dat die veel kleinschaliger zijn, dat het oosten van Nederland wat rustigere mensen heeft dan de gehaaste Randstedelingen, dat Friezen stug zouden zijn, dat 020-ers en 010-ers niet samen door een deur kunnen etc. Geografisch geneuzel in de marge. Waarschijnlijk komt dat omdat ik van Nederland veel meer af weet en daarom mijn vooroordelen kleinschaliger zijn.
Volgens reisgidsen en internet zou Zuid Korea een van de veiligste landen ter wereld zijn, is het erg westers, is de rijkdom redelijk verdeeld, zou het kraanwater gewoon te drinken moeten zijn en zou het qua openbaar vervoer een voorbeeldfunctie kunnen hebben, zijn de mensen daar gek op de nieuwste electronica snufjes, is er een dusdanig goed medisch stelsel dat er aan medisch toerisme gedaan wordt, zou er geen luchtvervuiling zijn en nog zo van dat soort feiten die absoluut niet stroken met mijn algemene Azië-beeld.
Het is duidelijk dat ik ernaar toe moet om mijn wereldbeeld bij te laten stellen door contact met het land en de bevolking.
donderdag 2 maart 2017
Zuid Korea
Belt onze dochter op: "Mama, heb jij in februari iets te doen?" Op mijn: "Hoezo?" krijg ik als reactie dat we eventueel in Zuid Korea kunnen gaan langlaufen.
Het blijkt dat ze erin is geslaagd om als exchange student een semester in Zuid Korea terecht te komen en dat ze het gezellig vindt als ze weggebracht wordt.
Helaas kunnen we nergens iets vinden over langlaufen in Zuid Korea. Wel hebben ze de Olympische Winterspelen van 2018 binnen gehaald en schijnt alle infrastructuur voor de cross country en de biathlon er te zijn. Er zouden dus twee ski-resorts moeten zijn waar we in ieder geval iets zouden moeten kunnen doen op het gebied van langlaufen.
Hoe langer we met de voorbereidingen bezig zijn, hoe beter ik me realiseer dat ik een hoop vooroordelen heb over Azië in zijn algemeenheid en eigenlijk niets weet over landen in het bijzonder. Dat heeft tot gevolg dat Sinterklaas me verwent met een gedicht dat daarover gaat.
Omdat we zo'n drie maanden van te voren wisten dat we zouden gaan, hebben we de moeite gedaan om iets van de taal te leren. Jitske omdat ze er een poos blijft en ik omdat het interessant is om iets nieuws te leren. Het blijkt dat Koreaans toch niet zo makkelijk te leren is. Het begint al met het schrift dat een compleet ander alfabet is waarbij dan ook nog eens letters achter of onder elkaar geschreven worden afhankelijk van de vorm van de letter. Ook worden slotconsonanten vaak anders uitgesproken dan geschreven. Verder is het een compleet andere grammatika dan een West-Europese taal (Germaans of Latijns). Je moet je ontleding nog goed beheersen omdat een onderwerp een ander achtervoegsel krijgt dan een meewerkend/lijdend voorwerp. Er achtervoegsels zijn om plaats/tijd aan te duiden en weer andere achtervoegsels zijn om een plaats/tijd aan te duiden waar een handeling plaats vindt. Sowieso is het lastig om de uitspraak goed te krijgen. Denk je een duidelijke 'l' te horen, hoor je in een ander programma toch een 'r', denk je een duidelijke 'p' te horen, klinkt het bij iemand anders als een 'b'. Zou je verschil moeten horen tussen een 'p' en een 'pp', hoor je helemaal geen verschil. Erg lastig. En of het nu komt omdat ik dover aan het worden ben of omdat ik nooit geleerd heb om een aantal van de verschillende klanken te horen, zoals zij blijkbaar niet geleerd hebben om verschil tussen 'b' en 'p' te maken en tussen 'l' en 'r' is me niet duidelijk.
In de tussentijd hebben we ons hele programma bedacht. We beginnen met langlaufen in Yong Pyong, gaan dan naar een Boedistische tempel en vervolgens Seoul bekijken en de campus waar Jitske terecht gaat komen.
Het blijkt dat ze erin is geslaagd om als exchange student een semester in Zuid Korea terecht te komen en dat ze het gezellig vindt als ze weggebracht wordt.
Helaas kunnen we nergens iets vinden over langlaufen in Zuid Korea. Wel hebben ze de Olympische Winterspelen van 2018 binnen gehaald en schijnt alle infrastructuur voor de cross country en de biathlon er te zijn. Er zouden dus twee ski-resorts moeten zijn waar we in ieder geval iets zouden moeten kunnen doen op het gebied van langlaufen.
Hoe langer we met de voorbereidingen bezig zijn, hoe beter ik me realiseer dat ik een hoop vooroordelen heb over Azië in zijn algemeenheid en eigenlijk niets weet over landen in het bijzonder. Dat heeft tot gevolg dat Sinterklaas me verwent met een gedicht dat daarover gaat.
Omdat we zo'n drie maanden van te voren wisten dat we zouden gaan, hebben we de moeite gedaan om iets van de taal te leren. Jitske omdat ze er een poos blijft en ik omdat het interessant is om iets nieuws te leren. Het blijkt dat Koreaans toch niet zo makkelijk te leren is. Het begint al met het schrift dat een compleet ander alfabet is waarbij dan ook nog eens letters achter of onder elkaar geschreven worden afhankelijk van de vorm van de letter. Ook worden slotconsonanten vaak anders uitgesproken dan geschreven. Verder is het een compleet andere grammatika dan een West-Europese taal (Germaans of Latijns). Je moet je ontleding nog goed beheersen omdat een onderwerp een ander achtervoegsel krijgt dan een meewerkend/lijdend voorwerp. Er achtervoegsels zijn om plaats/tijd aan te duiden en weer andere achtervoegsels zijn om een plaats/tijd aan te duiden waar een handeling plaats vindt. Sowieso is het lastig om de uitspraak goed te krijgen. Denk je een duidelijke 'l' te horen, hoor je in een ander programma toch een 'r', denk je een duidelijke 'p' te horen, klinkt het bij iemand anders als een 'b'. Zou je verschil moeten horen tussen een 'p' en een 'pp', hoor je helemaal geen verschil. Erg lastig. En of het nu komt omdat ik dover aan het worden ben of omdat ik nooit geleerd heb om een aantal van de verschillende klanken te horen, zoals zij blijkbaar niet geleerd hebben om verschil tussen 'b' en 'p' te maken en tussen 'l' en 'r' is me niet duidelijk.
In de tussentijd hebben we ons hele programma bedacht. We beginnen met langlaufen in Yong Pyong, gaan dan naar een Boedistische tempel en vervolgens Seoul bekijken en de campus waar Jitske terecht gaat komen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
