Modelvliegen

Gisterochtend was het weer mooi fietsweer, geen wind en wel zon, en wel -3, lekker warm...

Onderweg kwam ik een clubje modelvliegers tegen, altijd leuk om even te kijken en te zien hoe snel ook dat wereldje veranderd is. Toen ik nog vloog (zo'n 30 jaar geleden inmiddels :-() hadden we NiCad (nikkelcadmium) accu's. Te grbruiken voor zender en ontvanger, maar nauwelijks bruikbaar voor aandrijving, met uitzondering van een langzaam zwevertje als hulpmoter misschien.... We vonden het heel wat, maar als je nu terugkijkt hadden ze maar weinig capaciteit en waren het onhandige en onbetrouwbare dingen. Als je ze niet helemaal leegmaakt voor je ze herlaadde kregen ze last van 'geheugen' en waren ze helemaal niet meer vol te krijgen. En het andere waar ze last van hadden was kou. Als de temperatuur daalde tot ergens onder het vriespunt begon modelvliegen een beetje op russisch roulette met je vliegtuig te lijken: hoe lang zou de accu het uithouden?

Hoe anders is de wereld van de modelvlieger vandaag de dag. Electromotoren en accu's (en lichtere vliegtuigen) maken ook van electrisch aangedreven vliegtuigen stunters, en kou is blijkbaar ook geen probleem meer (hooguit voor de piloot).

Nog zo'n mooie ontwikkeling: vroeger moest je je vliegtuig goed in de gaten houden als je vliegt. Heldere kleuren en strepen op de vleugel dus. En zeker geen wit vliegtuig als je in een volledig besneeuwde omgeving wilt vliegen... Da's echt niet meer nodig nu. Aan boord is een videocamera, met een liveverbinding terug naar het headup-display van de vlieger op de grond. 't Vliegtuig verdwijnt dus na het opstijgen volledig uit zicht en duikt na een kwartiertje weer eens op... wel iets minder aantrekkelijk voor het publiek natuurlijk...




Martijn