Barnehage ervaringen

Uiteraard was ik te vroeg bij de barnehage, maar beter te vroeg dan te laat. Ik kwam in een groep met 11 kinderen en drie andere leidsters. Er waren twee førskolelærers en twee vikar (oproepkrachten). Normaal waren er 14 kinderen in de groep, maar er waren zieken.
Kinderen komen pas in de creche als ze een jaar oud zijn, omdat ze hier zolang bevallingsverlof hebben. De groepen zijn meestal ingedeeld van een tot drie en van vier tot zes. Dit omdat de berekening voor het aantal begeleiders per kind gaat over die twee periodes. Dus de meeste groepen zou je als vertikaal kunnen betitelen. Er zijn wel creches waar ze kleinere leeftijdgroepen hanteren, maar dan is met meestal van een tot twee, van twee tot vier, en de ouderen. Hoe ouder de kinderen hoe minder begeleiding er is. Uiteraard is de reden dat ouderen kinderen zelfstandiger zijn dan jongere kinderen, en er dus minder begeleiding nodig is.

Mijn groep had kinderen van een tot twee. Ik vond ze heel erg zelfstandig. Ze begonnen net met het ontbijt toen ik kwam. Elk kind liep zelf naar de koelkast om zijn eigen broodtrommeltje te pakken en mee te nemen naar tafel. Er was een vaste tafelindeling. Zes kinderen zaten aan een lage tafel met kleine stoeltjes en ze bleven over het algemeen gewoon zitten. Dat was ook de bedoeling. Als ze te veel draaiden of op wilde staan werden ze daar op aangesproken, en dat hielp goed. Als ze klaar waren, moesten ze hun broodtrommeltje weer zelf in de koelkast zetten en hun (glazen) beker op de trolley. Ik vond dat ze dat allemaal heel goed deden. Erg zelfstandig. De bekers vielen ook niet om en ze lieten niets uit hun handen vallen.

Er was ook een hoge tafel met een aantal tripp-trapps (kinderstoelen met beugel en riemen), waar de andere kinderen inzaten. Waarom sommige kinderen aan de lage tafel zaten en andere kinderen aan de hoge was me niet helemaal duidelijk. Het was niet de leeftijd. Waarschijnlijk had het meer te maken met hoe goed ze op hun plaats konden blijven zitten.

Na het ontbijt was het tijd om luiers te checken en ze aan te kleden voor het buitenspelen. Het vroor maar twee graden. Alle kinderen hadden lekkere warme skipakken met gevoerde laarzen. Helaas konden ze buiten niet zoveel doen, omdat de grond bevroren was. We zijn daarom maar 'på tur' gegaan. Dus drie wandelwagens met twee kinderen per wagen, een meerijdplankje bij een van de wagens en drie kinderen die zelf liepen. De weg was glad. En dan ga je. Op de rechte stukken geen probleem, maar naar beneden moet je de wagen echt niet loslaten en naar boven is het zwaar duwen. Uiteraard had ik de wagen met het meerijdplankje en dus drie kinderen om te duwen. Na een klein ommetje, reden we weer terug.

De buitenspeelplaats is een heuvelachtig stukje met schommels, een uitkijktoren, een soort tribune, wat bomen en een stroompje en een zandbak. Het zand in de zandbak is geen zandbakzand zoals wij dat gewend zijn, maar gewoon grof zand met kiezelstenen. Het stroompje is bevroren, en de ondergrond ook. De basisschool die naast de barnehage staat heeft een zelfde soort buitenspeelplaats, maar dan met nog een vlak voetbalveldje erbij. Daar werd in de pauze ijverig in bomen geklommen, in het stromende water gespetterd, en gewoon gespeeld, zoals dat ook in Nederland gebeurt. Als kinderen vallen, dan wordt daar eigenlijk helemaal niet op gereageerd. En al helemaal niet zoals overbezorgde Nederlands ouders dat nog wel eens doen met 'doet het zeer' etc. Ik vond altijd dat ik er ontspannen mee omging door 'oeps, daar viel je, sta maar gauw weer op' oid te zeggen. Maar zelfs dat gaat hier al te ver. En als kinderen beginnen te huilen, worden ze getroost met de woorden dat het best wel goed gaat.

Na het buitenspelen was het tijd voor de lunch. Er was bruin brood, tubes kaviaar, prim, leverpastei en jam. Wat prim is, weet ik nog niet. Dat moet ik in de supermarkt nog uitvinden. Ik had gedacht dat ze alleen gezond eten op tafel zouden zetten, maar dat was dus niet zo. Dat had ik uit de boeken over barnehages geleerd, die ik uit de bieb had geleend. We smeerden nog wel voor de kinderen, dat deden ze weer niet zelf. Er was ook rauwe paprika en tomaat waar de kinderen van konden pakken.

En dan het middagdutje. Alle kinderen kregen een warm pak aan (maar niet zo warm als hun skipak) met wanten een een muts. Toen werden ze in hun slaapzak in de kinderwagen gelegd, de kinderwagens naar buiten, en lekker slapen in de frisse vrieskou. Dat scheen de hele winter zo te gaan. Niet elke creche hier doet dat. Het zijn voornamenlijk de creches waar ze het buitenleven hoog in het vaandel hebben staan. Als kinderen uitgeslapen zijn, worden ze uit hun slaapzak gehaald. Het is dus niet zo, dat ze een bepaalde tijd in bed moeten blijven. Dan wordt uiteraard hun luier weer gecontroleerd en worden ze gedeeltelijk aangekleed. Lekker even binnenspelen tot het fruithapje.

Het binnenspelen gebeurt niet alleen in de eigen groep. Ze kunnen ook de gang op, naar andere groepen lopen, naar de bouwkamer gaan, of waar ze maar zin in hebben. Ze hebben dus redelijk wat vrijheid. Het is wel de bedoeling dat er altijd een leidster in de groepsruimte aanwezig is, om een oogje in het zeil te houden.

En de hele tijd wordt er administratie bijgehouden. Of de luier verwisseld is, hoe laat ze in bed gestopt zijn, hoe laat ze wakker geworden zijn, hoe laat ze gebracht zijn, hoe laat ze gehaald zijn, etc. Verder wordt er op een groot whiteboard bijgehouden wat de groep over de hele dag gedaan heeft. De creche waar Jitske en Romke op zaten, hadden schriftjes per kind, waarin specifiek voor dat kind werd bijgehouden wat er voor bijzonders was. Dat was een leuk dagboek, en als ouder schreef je er de belangrijke dingen in voor de leidsters. Ik heb ze laatst nog ingekeken toen we aan het pakken waren voor de verhuizing. Hier hebben ze dus niet zoiets. Bij twee andere creches waar ik een sollicitatiegesprek gehad heb, gebruikten ze ook geen heen-en-weerschrift. Het is een compleet onbekend verschijnsel hier.

Aan speelgoed hebben ze op de basisgroep niet veel. Er is een krat met boekjes, een speelgoedboerderij, een poppenhuis, een verkeerskleed en een bak met lego. Misschien dat in de andere ruimtes ander speelgoed te vinden is. Ik heb ook niet meegemaakt dat er liedjes gezongen werden of verhalen verteld. Maar dat kan heel goed in mijn pauze gebeurd zijn, want de stoelen werden in een kring gezet toen die begon en stonden weer normaal toen ik terug kwam. Aan buitenspeelgoed hebben ze de standaardzandbak spullen en wat fietsjes en auto's. Naast de schommels, wipkip, en gewone wip (en natuurlijk het beekje, de bomen, de heuveltjes etc.)

Er waren minstens vijf oproepkrachten aan het werk op in totaal vier groepen. Ik heb begrepen dat dat heel normaal is. Het lijkt me voor de kinderen niet fijn om met zoveel ongeschoolde krachten die telkens wisselen te maken te hebben.

Wat me ook opviel, was dat ik de kinderen redelijk goed verstond. Die gebruiken ook nog veel meer lichaamstaal. Wat me tegenviel, was dat ik de woorden voor alle gevoelens en lichaamsdelen en kledingstukken niet kende. Dat maakt het lastig om bij het aankleden te praten met het kind. Je weet wel: waar is je voet, waar is je andere voet. Waar is de sok. Je krijgt een sok aan je voet. En meer van dat soort praat waardoor kinderen de taal leren. Ik zal dus nog wat moeten oefenen.

Toen ik op de bus stond te wachten om naar huis te gaan, merkte ik pas dat ik doodmoe was. Thuis heb ik dan ook heerlijk drie uur liggen slapen en heeft Martijn het avondeten verzorgd. Per uur heb ik 119 kronen verdiend (bruto).

Ja Jelle, het was waarschijnlijk een stuk minder vermoeiend geweest als ik eerst had kunnen wennen, net als de kinderen hier zelf waarschijnlijk doen.

groetjes,
Liesbeth