Voorbereiden op de slotceremonie

Hoewel de cursus nu precies halfweg is, zijn we ons al aan het voorbereiden op de afsluitceremonie. Het is gebruikelijk dat de studenten dan laten zien wat ze geleerd hebben. Ook worden ze geacht te reflecteren op wat ze geleerd hebben. Maar aan oefeningen is weinig te demonstreren. We zijn ze nu wat software engineering technieken aan het leren zodat er wat documentatie en een werkend programma getoond kunnen worden.

Volgens mijn assistenten is het gebruikelijk dat niet alleen de studenten reflecteren, maar ook de trainers. Daar sta je dan met je goede gedrag. Wat heb ik, tot nu toe, geleerd tijdens mijn verblijf hier in Bhutan en het geven van de cursus?

Ik heb gemerkt dat het me toch meer tijd kost om te wennen aan al de ongewone zaken dan ik dacht. En dat terwijl ik al eens twee weken op vakantie ben geweest in Bhutan. Ik ben hier nu een dikke maand, maar pas gisteren heb ik voor het eerst zelf gekookt, vandaag voor het eerst een uitstapje gemaakt ter ontspanning, vannacht voor het eerst doorgeslapen en uitgeslapen tot 8 uur. Al die tijd ervoor was ik te druk bezig met wennen, lessen voorbereiden, overleven qua eten, overleven qua huishouden, en vooral heel erg moe zijn. Het zijn heel gewone dingen als: waar en wanneer kan ik verse groente en fruit kopen, waar kan ik sokken krijgen, hoe doe ik de was, hoe kook ik rijst met een rijstkoker, ... Het binnengaan van een winkel is iets dat ik moest leren. De eerste paar dagen was ik met een Zweed die de boel al had verkend. De tijd daarna liep ik alleen maar de routes die ik met hem gelopen had en ging ik alleen maar de winkels in waar ik met hem ingeweest was. Sinds deze week begin ik ook andere winkels binnen te gaan, nieuwe café's uit te proberen en ben ik dus voor het eerst een uitstapje gaan maken (Het Takin Preserve). Niet dat ik eerder geen uitstapjes heb gemaakt, maar die waren door anderen georganiseerd en ik hoefde alleen maar aan te sluiten.

Iets anders waar ik aan moest wennen is dat de communicatie hier heel anders loopt. Er wordt aan mijn assistenten verteld als er laptops komen, niet aan mij. Er wordt aan de studenten verteld dat er een oefening voor de koninging is maar niet aan mij. Mijn voorstel wordt aangepast en in een doorlopende reeks gezet, dat wordt niet met mij overlegd. Als mijn studenten een vraag hebben gaan ze naar de assistenten die ze vervolgens naar mij verwijzen, mij rechtstreeks de vraag stellen gebeurt niet.

De aangename ontdekking was dat ik flexibel inspring op alle onverwachte zaken en daar positief gebruik van weet te maken. Geen laptops? Dan maar op het mobiel werken. Geen projector die het doet, dan maar iets vertellen over het rechtensysteem en verschillende userrollen die er zijn terwijl de technicus de projector aan de praat krijgt. Het idee hebben dat de studenten overvoerd zijn met informatie (beaamd door de assistenten) dan het programma omgooien zodat er geen nieuwe bibliotheken uitgelegd worden maar ze een software engineering projectje uitvoeren zodat ze alles wat ze geleerd hebben in een groter verband zien en nog eens kunnen oefenen. etc. etc.

En wat ik echt nieuw geleerd heb is dat ik het niet alleen hoef te doen, dat we met ons allen een traject afleggen en dat we elkaar helpen om beter te worden, de studenten, assistenten en ik. Dat ik om hulp mag vragen, dat ik om feedback mag vragen, dat ik mijn gevoel mag en kan toetsen aan het gevoel van anderen.

Zo, het begin van de reflectie is er.