De Desuup on duty van het Kichu Resort heeft een appgroep waarin iedereen toegevoegd wordt die daar in quarantaine gaat en die ook netjes verwijderd wordt als de quarantaine over is. Dat houdt in dat ik nu een hoop telefoonnummers en namen heb van mensen waarvan ik weet dat ze getest zijn, wanneer ze getest zijn en wat het resultaat van hun test was. Ik heb dan ook niet het gevoel dat ik terughoudend hoef te zijn met mijn eigen testresultaten die ik zelf ga delen :-) Ik was op de 5de dag negatief getest waardoor ik na de 6de nacht op 17 mei het resort mocht verlaten met een keurige verklaring dat ik negatief getest was.
De dag van vrijlaten werd meteen een intensieve dag. Een mededocent (onderhoud fietsen) en ik werden samen opgehaald rond 12 uur. Daarna lunch in Paro bij de Thai. Mijn mededocent is nl Thai en sprak zo goed als geen Engels. Hij had een eigen interpretor wiens vrouw het restaurant had. Mijn mededocent wilde erg graag in dat restaurant lunchen om iets meer connectie met zijn interpretor te krijgen. Vervolgens met een maximale snelheid van 50 km van Paro naar Thimphu (65 km) waar we wonen en lesgeven. Daar eerst de bagage in onze respectievelijke onderkomens. De Thai had vanwege zijn cursus twee mountainbikes bij zich en tig dozen met onderdelen/gereedschap. Alleen voor zijn spullen was er een extra jeep geregeld. Mijn twee rugzakken plus een bevertas staken daar mager bij af.
Nadat we uitgeladen waren moesten we meteen door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken, urine af te staan en een röntgenfoto te laten maken. Dat ging vlotter dan verwacht dus we mochten een klein uurtje op onze kamers bijkomen voordat we naar de oriëntatie met de programmacommissie gereden werden die afgesloten werd met een diner.
Na vijf dagen niets doen en niemand spreken was dit opeens een volle dag van 12 uur 's middags tot 10 uur 's avonds met heel veel nieuwe mensen, indrukken, verplaatsingen en informatie. Gelukkig hadden we de volgende dag de ochtend vrij en zouden we 's middags opgehaald worden voor de drugstest en de immigratie voor het werkvisum. Die zou dus ip rustig zijn.
Die rustige ochten werd toch minder rustig dan gedacht. Dr Myo Thida, de IT adviseur van de De-Suung Skilling Programm committee wilde graag met me afspreken om me gezien te hebben voor ze vertrok. Ze was namelijk gestopt en ging het land uit. Ook wilde ze me voorstellen aan een van haar studenten die bij mij assistent zou zijn. Daar ging mijn rustige ochtend, maar daar stond tegenover dat ik nu wel weet waar de beste koffie in Thimphu te vinden is. Na die koffie en een lunch ging het naadloos door naar het ziekenhuis waar we een laatste medische check ondergingen. Er werd oa de bloeddruk gemeten. Die van mij bleek 155 over 100 te zijn. Best wel bijzonder hoog, ik schrok dan ook wel. Ik kreeg dan ook van de dokter eerst de nodige vragen erover en daarna het verzoek om na een week het nog een keer te meten en als het nog steeds te hoog was terug te komen voor medicijnen. Bij mijn Thai bleken weer andere zaken aan de hand. We waren samen in de spreekkamer en onze formulieren werden doorgesproken met ons terwijl de ander er dus naast zat. Ook weer iets met privacy dat we in Nederland anders hebben. De drugstest idem dito. We bleken geen van ons beiden (sporen van) drugs in de urine te hebben. En aansluitend door naar de immigratie om vingerafdrukken, foto's en een werkvisum te krijgen. Dat ging vrij vlot. Daar waren we na een half uur klaar, maar al met al reden we pas rond half zes richting onze woningen.
In de tussentijd had mijn medelandgenoot mij geappt dat hij langs zou komen om me voor te bereiden op wat er bij de opening van mijn cursus op me af zou komen. Alleen stond hij bij mijn appartement op het moment dat wij bij de immigratie binnen gingen. Met Casper heb ik daarna gegeten, ben ik bijgepraat en hebben we ervaringen uitgewisseld. Een van die ervaringen ging over de bloeddruk. Hij meldde dat dat bij de groep van vier docenten waarmee hij het land binnen gekomen was ook het geval was en dat er twijfels waren hoe goed de bloeddrukmeter gecalibreerd was. Ook vertelde hij dat voor zover er ech verhoging tov van thuis geconstateerd was dat bij iedereen na een á twee weken hersteld was. Dat was een hele geruststelling. Al met al was het toch wel weer 9 uur voordat ik echt thuis was en me kon voorbereiden op de opening van mijn cursus.
Het waren twee volle dagen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten