Een "gewone" lesdag

En dan denk je gewoon verder te kunnen gaan met lesgeven. Je bent op tijd, de studenten zijn op tijd, er zijn (gedeeltijl) laptops en vorige week verliep redelijk normaal.

Het begint met de groepskapitein (Goya), die verteld dat de klas verstoord zal gaan worden en dat lunchtijd een half uur opschuift. Omdat ik geen flauw idee heb van wat de verstoringen inhouden neem ik het allemaal maar voor kennisgeving aan en gooi het programma om omdat de ochtend nu een half uur langer wordt en de middag een half uur korter.

En dan komt de verstoring. Die houdt in dat alle studenten uit alle klassen naar het centrale veld gaan ivm oefeningen voor de verjaardag van de koningin. Wij, de trainers, gaan daarom maar wat vroeger lunchen en aansluitend een wandeling maken. Dan worden we gebeld dat er na de lunch nog videoopnames zijn. Er blijft dus 's middags geen tijd meer over om les te geven. We gaan dan maar wat eerder naar huis. Als we dat eerder geweten hadden, hadden we zo'n anderhalf uur eerder al naar huis gekund. Maar goed, mij hoor je niet klagen. Maar een gewone lesdag is anders. En morgen zou lunchtijd ook verschoven worden. Ik ben benieuwd of dat morgen nog steeds zo is.

De eerste volle lesweek

Na de opening van afgelopen donderdag en de eerste lesdag afgelopen vrijdag was deze week een verademing. Gewoon lesgeven in mijn eigen klas zonder bijzonderheden. Hoewel, geen bijzonderheden? Voorafgaand aan mijn reis was mij al gevraagd om de benodigdheden voor de cursus op te geven. Dus ik een lijstje maken met laptops/computers voor elke student, toegang tot internet, OS, mogelijkheid tot downloaden, etc. Daar werd goed op gereageerd. Wat schetst mijn verbazing, er zijn geen computers of laptops. Navraag leert dat die in de eerste week van juni gaan komen. Wat te doen? Voor het eerst in mijn onderwijscarrière vraag ik mijn leerlingen om hun mobiel te pakken. Normaal controleer je dat ze ingeleverd/opgehokt/of anderszins uit zicht zijn en niet gebruikt worden. We gaan Python doen vanaf W3schools. Dan kunnen ze tenminste echt aan de slag.

Vervolgens blijkt dat de wifi in het lokaal overbelast wordt als er 29 leerlingen, 3 assistenten en een trainer tegelijk het internet op willen. De studenten zijn dusdanig gemotiveerd dat ze hun eigen databundels gebruiken om te kunnen werken.

De drie assistenten zijn geweldig. Ze zien/snappen veel beter dan ik wanneer er iets toch nog in Dzonkha uitgelegd moet worden, wat voor assistentie nodig is etc. We hadden van te voren samen gezeten om eea voor te bereiden. In de loop van de week heb ik ze gevraagd of ze eventueel ook zelfstandig onderdelen uit zouden willen leggen. Per slot ga ik weg en blijven zij. Maar dat wilden ze niet. Ze leerden meer van naar mij luisteren en kijken hoe ik het doe om het daarna op eigen manier in eigen taal samen te vatten. Voor vandaag hebben ze, net als afgelopen zaterdag, een quiz in elkaar gedraaid voor de leerlingen. Dat is uiteraard voor hunzelf ook erg leerzaam. Er is nl. maar een assistent die iets van Python afweet. De twee anderen kenden het nog helemaal niet. Ze zijn zelfs zo gemotiveerd dat ik gisterenavond om 10 uur nog een appje van ze kreeg of ik de quiz wilde testen zodat ze eventueel nog verbeteringen aan konden brengen.

Het feit dat ze zo zelfstandig zijn maakt wel dat ik met een gerust hart op zaterdag geen les geef maar thuis blijf om daar de volgende week voor te bereiden en te werken aan een data-project. En ook dat ik de eerste twee dagen 's middags me teruggetrokken heb voor een tukje. Het verschil tussen 2400 meter waar ik 's avonds slaap en de 2880 meter waarop ik lesgeef hakken er toch wel in. Gisteren heb ik voor het eerst een volle lesdag doorgebracht bij de studenten.

Donderdag waren er opeens laptops beschikbaar,1 laptop per twee personen. Niemand die dat vertelt, ze zijn er opeens. Vrijdag kwamen er nog een paar laptops bij. Nu missen we nog maar 9 laptops. Het verschil in leren was duidelijk te merken. Vanwege het betere overzicht op een scherm van een laptop ipv een mobiel gingen ze opeens veel sneller. Ik moest dan ook extra stof ophoesten en heb ze een spelletje laten programmeren, raad het nummer dat ik in gedachten heb. Daar kan ik maandag op terug komen door ze elkaars spelletje te laten spelen en daarna te onderzoeken waarom ze het ene programma leuker vonden dan het andere. Dus gebruikersvriendelijkheid en robuustheid komen dan spelenderwijs aan de orde. Daarna kunnen we het hebben over strategiën om te raden wat automatisch leidt tot complexiteit.

Dan ga ik nu maar verder met volgende week voor te bereiden.

facebook-pagina Ministerie van gezondheid

Bhutan is het afgelopen jaar voorzitter geweest van de World Health Assembly. Van 22 tot 28 mei is de 75ste bijenkomst en is het stokje overgedragen aan de Republiek van Djibouti. Dat wil zeggen, de minister van gezondheid was voorzitter/voorzitster. De World Health Assembly is het besluitvormende orgaan van de WHO. Het wordt bijgewoond door delegaties van alle WHO-lidstaten en richt zich op een specifieke gezondheidsagenda die is opgesteld door de raad van bestuur. De belangrijkste functies van de Wereldgezondheidsvergadering zijn het bepalen van het beleid van de organisatie, het benoemen van de directeur-generaal, het toezicht houden op het financiële beleid en het beoordelen en goedkeuren van het voorgestelde programmabudget.

Op defacebook-pagina van het ministerie van gezondheid komen meer berichten voorbij. Sommige leuk, andere minder. Daar stond bijvoorbeeld tot voor kort de dagelijkse stand van zaken rond infecties met Covid-19, besmet, hersteld, overleden (tot nu toe 21). Sinds afgelopen maandag wordt dat nog maar wekelijks gedaan. Andere zaken die daar voorbij komen zijn oa

• een speciaal georganiseerde voetbalwedstrijd om de gezondheidszorg te bedanken
• dat het ENT (ear, nose, throat oftewel KNO) team op bepaalde tijden in bepaalde ziekenhuizen aanwezig zal zijn zodat mensen niet ver hoeven te reizen voor controles en onderzoeken. Je kan terecht zonder verwijzing en de diensten die geboden worden gaan van screening, audiologische tests, tonsillectomy tot nasal bone reduction
• de bevolkingsonderzoek van oa baarmoederhalskanker en borstkanker, waar die plaats vinden en wanneer
• hoe gezond het Bhutaanse eten is (niet) waardoor er veel bloedarmoede en mineraal/vitamine-deficiënties zijn. Er wordt gewerkt aan een bewustwordingsprogramma qua voeding. Leuk is dat daar meteen commentaar onder komt dat ze moeten beginnen met het eten voor opgenomen patiënten in de ziekenhuizen te verbeteren en dat groenten en fruit zo duur zijn. Die komen me erg bekend voor van Nederland.

Four powerful animals

Bovenstaande versiering hangt aan de muur van mijn appartement. Nieuwsgierig als ik altijd ben, ga ik googlen naar vier powerful animals. Een compleet verhaal over mythische wezens in Bhutan vind ik in een artikel van mei 2021. De vier mythische wezens (voor hen die de link naar het artikel niet wensen te volgen :-) zijn, van boven naar beneden: de Draak (Druk), de Garuda (Chung), de Sneeuwleeuw (Seng) en de Tijger (Tak).

Die vier mythische wezens worden ook wel met andere namen aangeduid, zoals de vier bewakers, vier goden, vier waardigheden, vier gunstige beesten. Ik vind eigenlijk de vertaling geen recht doen aan het gevoel dat de Engelse termen bij me oproepen:‘Four Guardians’, ‘Four Gods’, ‘Four Dignities’, ‘Four Auspicious Beasts’ Zij stellen het overwinnen van geboorte, ouderdom, ziekte en dood voor. Ze zijn ook de bewakers van de vier windrichtingen.

• Draak (Druk) staat voor elegantie, generositeit, kalmte en prestaties
• Garuda (Chung) staat voor onbevreesdheid, kracht en wijsheid
• Sneeuwleeuw (Seng) staat voor vitaliteit, waardigheid, luchtigheid en puurheid
• Tijger (Tak) staat voor vertrouwen, discipline en bescheidenheid

De eerste lesdag, bezoek van de koning

Na de opening van mijn cursus had ik mijn leslokaal vast bekeken om te controleren of alles aanwezig was wat er moest zijn. Er moesten nog wat zaken geregeld worden en dat zou gebeuren. Toen ik daarna met mijn assistenten zat, kregen zij bericht dat de lessen toch in een ander lokaal gegeven zouden worden. Nog later tijdens onze sessie kregen zij weer bericht dat het nog een ander lokaal zou zijn. Ok, dan kan ik mijn lokaal niet van te voren inspecteren. Ze zouden me de lokatie nog appen. De volgende ochtend toen ik aankwam voor mijn eerste les stonden ze me op te wachten. Er waren wat problemen, we zouden toch niet in het laatste lokaal terecht kunnen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat de studenten de stoelen uit het lokaal dat ik als eerste (en enige) bekeken had haalden en naar het lokaal ernaast verhuisden. Daar zouden we gaan beginnen.

Het eerste deel, introductie van onszelf verliep vlot en ongestoord. Daarna zouden ze zelf de klasseregels opstellen. Toen we daarmee bezig waren kwamen allemaal mensen ons lokaal binnen. Eerst om te zorgen dat de ramen open waren vanwege het feit dat de koning langs zou komen. Dat zorgt natuurlijk al voor onrust. En daarna nog een paar keer andere mensen om oa te controleren dat onze mobiels op stil stonden en nog wat zaken die ik niet kon volgen, of gewoon om dag te zeggen. Oftewel, we waren lekker geconcentreerd bezig. Helaas konden we niet pauzeren op het moment dat het gepland stond omdat de koning in het gebouw rondliep. We gingen dus maar gewoon door met de stof. Die arme studenten hebben uiteindelijk 3 uur zonder te kunnen pauzeren in het lokaal gezeten.

En toen kwam de koning binnen. In de tussentijd waren er al zoveel onbekenden met bombast binnen gekomen dat ik in eerste instantie niet eens door had dat het deze keer de koning zelf was:-) Gelukkig was er tijdens de oriëntatie van woensdagavond alles verteld rond de do's en don'ts als je bij de koning in de buurt was. Dat maakte het wel wat makkelijker. Wat het ook makkelijker maakte was dat de koning, net als het hoge bezoek bij de opening van de cursus, zich als een gewoon mens gedroeg met smalltalk en een aanmoediging voor de studenten. Uiteindelijk is hij nog geen vijf minuten binnen geweest. Maar het was wel een hele gewaarwording. Al met al hebben we uiteindelijk wel het programma kunnen draaien in de ochtend dat we gepland hadden.

Door al die drukte was ik al best moe geworden. Alleen was er de afsluiting van een cursus waar de docenten geacht werden minstens bij de lunch aanwezig te zijn. Dus echt tijd om bij te komen was er niet. 's Middags mochten mijn assistenten het programma draaien. Ik ben wel blij dat we dat al zo afgesproken hadden en dat ik goede assistenten heb. Ik hoefde alleen maar na afloop nog een korte samenvatting te geven van wat er behandeld was.

Zaterdag is er ip ook les. Alleen omdat er geen laptops waren zag ik niet wat ik nog zou kunnen doen. De assistenten hadden wel ideeën en die hebben dan ook vandaag de studenten aan het werk gezet. Ik ben ze erg dankbaar want ik moest echt bijkomen van alles wat er vrijdag gebeurd was. Morgen ga ik vast de rest van de week voorbereiden.

Opening van de cursus

Dankzij mijn gids van vier jaar geleden had ik de aankondiging van mijn cursus gekregen waardoor ik wist dat ik geen 100 maar maximaal 30 studenten zou krijgen. Ook kon ik daarin lezen dat ik in Thimphu zou werken. De plaats van tewerk stellen was ik ook wel nieuwsgierig naar.

Verder informatie die ik via officiële kanalen had gekregen was dat er een opening van de cursus zou zijn. Geen flauw idee wat dat voorstelde, misschien gewoon dat dan de eerste lesdag zou wezen. Maar dat had ik mis. Er was een officiële opening met een hoge gast,toespraken, een fotomoment en een informele thee. Het grappige was, dat hoewel de hoge gast met veel ceremoniëel begroet werd, hij vervolgens gewoon een mens was. Grapjes maken met de studenten, smalltalk met de gedelegeerden en mij. Uiteraard wist ik niet of ik geacht werd meteen na de opening les te gaan geven of dat ik daarna vrij was. Het bleek het laatste te zijn. Ik heb die vrije tijd gebruikt om kennis te maken met mijn assistenten. Per slot is het wel handig als we weten wat we aan elkaar hebben en ze weten wat ik van hun verwacht. Uiteindelijk heb ik een volle werkdag gedraaid.

's Avonds in mijn appartement was ik redelijk afgedraaid. Niet alleen door alle nieuwe indrukken, maar ook door de hoogte. Paro, waar ik in quarantaine zat ligt op 2200 meter,Thimphu waar ik woon, op 2400 meter en het Betapark waar ik lesgeef ligt op 2880 meter. Ik ben blij dat ik hoog lesgeef en laag slaap. Precies zoals het volgens de regeltjes het beste is. Ook fijn dat het hoogteverschil tussen wonen en werken niet meer dan 400 meter is, wat ook netjes conform het advies is. Tot nu toe is het enige wat ik ervan merk dat het erg vermoeiend is en dat ik een trap rustig op moet lopen.

Uit quarantaine

De Desuup on duty van het Kichu Resort heeft een appgroep waarin iedereen toegevoegd wordt die daar in quarantaine gaat en die ook netjes verwijderd wordt als de quarantaine over is. Dat houdt in dat ik nu een hoop telefoonnummers en namen heb van mensen waarvan ik weet dat ze getest zijn, wanneer ze getest zijn en wat het resultaat van hun test was. Ik heb dan ook niet het gevoel dat ik terughoudend hoef te zijn met mijn eigen testresultaten die ik zelf ga delen :-) Ik was op de 5de dag negatief getest waardoor ik na de 6de nacht op 17 mei het resort mocht verlaten met een keurige verklaring dat ik negatief getest was.

De dag van vrijlaten werd meteen een intensieve dag. Een mededocent (onderhoud fietsen) en ik werden samen opgehaald rond 12 uur. Daarna lunch in Paro bij de Thai. Mijn mededocent is nl Thai en sprak zo goed als geen Engels. Hij had een eigen interpretor wiens vrouw het restaurant had. Mijn mededocent wilde erg graag in dat restaurant lunchen om iets meer connectie met zijn interpretor te krijgen. Vervolgens met een maximale snelheid van 50 km van Paro naar Thimphu (65 km) waar we wonen en lesgeven. Daar eerst de bagage in onze respectievelijke onderkomens. De Thai had vanwege zijn cursus twee mountainbikes bij zich en tig dozen met onderdelen/gereedschap. Alleen voor zijn spullen was er een extra jeep geregeld. Mijn twee rugzakken plus een bevertas staken daar mager bij af.

Nadat we uitgeladen waren moesten we meteen door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken, urine af te staan en een röntgenfoto te laten maken. Dat ging vlotter dan verwacht dus we mochten een klein uurtje op onze kamers bijkomen voordat we naar de oriëntatie met de programmacommissie gereden werden die afgesloten werd met een diner.

Na vijf dagen niets doen en niemand spreken was dit opeens een volle dag van 12 uur 's middags tot 10 uur 's avonds met heel veel nieuwe mensen, indrukken, verplaatsingen en informatie. Gelukkig hadden we de volgende dag de ochtend vrij en zouden we 's middags opgehaald worden voor de drugstest en de immigratie voor het werkvisum. Die zou dus ip rustig zijn.

Die rustige ochten werd toch minder rustig dan gedacht. Dr Myo Thida, de IT adviseur van de De-Suung Skilling Programm committee wilde graag met me afspreken om me gezien te hebben voor ze vertrok. Ze was namelijk gestopt en ging het land uit. Ook wilde ze me voorstellen aan een van haar studenten die bij mij assistent zou zijn. Daar ging mijn rustige ochtend, maar daar stond tegenover dat ik nu wel weet waar de beste koffie in Thimphu te vinden is. Na die koffie en een lunch ging het naadloos door naar het ziekenhuis waar we een laatste medische check ondergingen. Er werd oa de bloeddruk gemeten. Die van mij bleek 155 over 100 te zijn. Best wel bijzonder hoog, ik schrok dan ook wel. Ik kreeg dan ook van de dokter eerst de nodige vragen erover en daarna het verzoek om na een week het nog een keer te meten en als het nog steeds te hoog was terug te komen voor medicijnen. Bij mijn Thai bleken weer andere zaken aan de hand. We waren samen in de spreekkamer en onze formulieren werden doorgesproken met ons terwijl de ander er dus naast zat. Ook weer iets met privacy dat we in Nederland anders hebben. De drugstest idem dito. We bleken geen van ons beiden (sporen van) drugs in de urine te hebben. En aansluitend door naar de immigratie om vingerafdrukken, foto's en een werkvisum te krijgen. Dat ging vrij vlot. Daar waren we na een half uur klaar, maar al met al reden we pas rond half zes richting onze woningen.

In de tussentijd had mijn medelandgenoot mij geappt dat hij langs zou komen om me voor te bereiden op wat er bij de opening van mijn cursus op me af zou komen. Alleen stond hij bij mijn appartement op het moment dat wij bij de immigratie binnen gingen. Met Casper heb ik daarna gegeten, ben ik bijgepraat en hebben we ervaringen uitgewisseld. Een van die ervaringen ging over de bloeddruk. Hij meldde dat dat bij de groep van vier docenten waarmee hij het land binnen gekomen was ook het geval was en dat er twijfels waren hoe goed de bloeddrukmeter gecalibreerd was. Ook vertelde hij dat voor zover er ech verhoging tov van thuis geconstateerd was dat bij iedereen na een á twee weken hersteld was. Dat was een hele geruststelling. Al met al was het toch wel weer 9 uur voordat ik echt thuis was en me kon voorbereiden op de opening van mijn cursus.

Het waren twee volle dagen

Vanzelfsprekendheden

Vorige maand was ik op de Hebriden, daar was het net als hier 's ochtends om 5 uur al licht als ik mijn ogen open deed. 's Avonds is een heel ander verhaal. Daar, zowel als in Nederland is een heel geleidelijke overgang van licht naar donker, zo rond een uur of 10. Hier gaat de zon al om 18:45 onder en begint het een half uur ervoor al duidelijk donker te worden en bij zonsondergang is het echt donker. Mischien dat het door het dal komt dat het bij zonsondergang al echt donker is ipv pas een poosje daarna. Maar het feit dat het zo snel gaat is wel wennen.

Op de Hebriden zorgden we ervoor dat we altijd rekening hielden met de hoeveelheid water en electriciteit die we hadden en probeerden we dat proactief aan te vullen. In het normale leven in Nederland zou je daar niet bij stil staan. Hier is het me al overkomen dat de electriciteit uitviel. Omdat daardoor ook de wifi uitviel kon ik geen appje sturen naar de Desuup on duty dat dat het geval was. En ik mag ook niet rondlopen op het terrein en kon dus ook niet op een andere manier communiceren. Je moet dan maar hopen dat het niet alleen lokaal bij mij was zodat het opvalt. Maar het was wel een eyeopener.

Vanuit een andere groepje huizen kwam een appje dat het water het niet deed. Gelukkig heb ik daar niets van gemerkt. Maar het maakte wel dat ik ervoor zorgde dat ik altijd voldoende gekookt water had. Zo zie je maar hoe snel je gewend raakt aan wat er qua (basis?)voorzieningen aanwezig is.

Om te kunnen douchen of een bad te nemen moet je een half tot een heel uur van te voren de geyser aanzetten. Het klinkt alsof er over een boiler gepraat wordt. Daarna moet hij uitgezet vanwege kans op oververhitting. Dat laatste ken ik niet van onze geysers noch boilers. Zoiets zet je toch wel aan het denken.

Bhutanees eten 2 (Bhutaans eten?)

Waar ik tijdens mijn vorige bezoek al in een blog over het Bhutaanse eten geschreven heb, kan ik het toch niet laten er nog een keer over te schrijven. Ik zit nu namelijk niet bij mensen thuis en dat is te merken aan het eten. Ook eet ik alleen en dat is niet gezellig. Het lastigste is dat ik nog steeds niet van pittig eten houdt, laat staan van erg pittig. Het eten is zo heet dat mijn neus gaat lopen, ik ga niezen, mijn ogen tranen en mijn smaak weg is. Lijkt verdacht veel op coronaverschijnselen, hmm. Alleen heb ik er ook de hik bij en heb ik er alleen tijdens tot vlak na het eten last van. De PCRtest die op de eerste volle dag van mijn quarantaine afgenomen werd gaf me gelijk in het feit dat het geen corona was. Nu nog aantonen dat het wel het eten is :-)

Het is lastig om te zorgen dat ik mijn eten niet laat staan vanwege de smaak. Goed eten is toch wel belangrijk. Het houdt in dat ik vaak een uur bezig ben om mijn maaltijd weg te werken. Jammer. Gelukkig wordt het eten lauw geserveerd en kan het dus ook niet echt afkoelen. :-)
Wat ook niet meehelpt is dat ik, om verstopping door veel meer witte rijst en veel minder groente dan ik thuis eet te voorkomen, voedingsvezels meegenomen heb. Volgens voorschrift moeten die door het eten, liefst in vla of yoghurt. Beide zijn niet aanwezig, dus ik doe het door de emma datsi. Het enige probleem is dat de voedingsvezels een sinaasappelsmaak hebben. Ze waren niet zonder smaak te krijgen. De combinatie van pittig met sinaasappel is soms erg vreemd. Het is duidelijk dat dit een product voor de westerse markt is.

De eerste dag kreeg ik meteen een verassingspakket van de De-Suung skilling committee. Daar zitten etenswaren in. Ongefermenteerde groene thee met Cordyceps sinensis (een schimmel die op een rups parasiteert) dat medicinale eigenschappen zou hebben. Volgens Traditional uses and medicinal potential of Cordyceps sinensis of Sikkim zou het in ieder geval gedeeltelijk kloppen. Maar als gebruikelijk, nader onderzoek is nodig. Voor de rest was er honing uit de Bumthang vallei, pruimenjam gemaakt van pruimen, honing en suiker, vier soorten candy (gember, appel, kruisbes en papaya gedroogd zonder verdere toevoegingen), maiskoekjes en boekweitkoekjes.
Tot nu toe ben ik alleen nog maar van het uitzicht aan het genieten en van het uitzoeken wat dingen zijn en waar in Bhutan het vandaan komt. Leuke bezigheid.

Voorbereiding, vertrek en quarantaine

Qua voorbereiding voor de reis was het redelijk makkelijk. Bij de GGD langs om te kijken of ik nog vaccinaties miste en zorgen dat ik zelf mijn water kon zuiveren zodat ik niet twee maanden lang plastic flesjes aan het leegmaken was. Qua lesgeven was het wat hectischer. Er werd gevraagd of ik ook nog een cursus databases kon geven. Een boek bij Romke lenen was daar een goede start voor wat betreft achtergrondkennis, maar een practicum zet ik niet op in een paar uur. En al helemaal geen practicum dat recht doet aan de stof.. De TU Delft heeft me aan powerpoints geholpen voor de lessen en het Astrumcollege was zo vriendelijk om zijn practicum beschikbaar te stellen. Dat gaat dus helemaal goed komen.

Het vertrek viel net op de maandag na de meivakantie. Schiphol was al twee weken negatief in het nieuws vanwege de lange rijen. Ik hoopte dat het op de maandag na de meivakantie toch iets rustiger zou zijn. Martijn bracht me weg vanwege de hoeveelheid bagage.Erg fijn.

Er stond al een rij bij de incheckbalie toen we er aan kwamen (drie uur voor vertrek en 5 minuten nadat de balie open gegaan was). De dame bij de balie wist niet hoe ze bagage door moest checken naar Bhutan vanuit Bangkok. Het was goed dat we daar van te voren voor gewaarschuwd waren en dat ik de correspondentie tussen DrukAir en Singapore Airlines bij me had. Vervolgens de bagage naar de odd-size brengen waar iemand stond die uit kantoor geplukt was om te helpen. Daar stond geen rij. Daarna door om met de boardingpass naar het beveiligde deel te komen. Daar begon opnieuw een rij die naadloos overging in de rij voor security en die ging weer naadloos over in de rij voor de paspoortcontrole. Totale duur vanaf de eerste rij (aankomst 7:45) tot losgelaten worden bij de douane (10:07) minder dan twee en een half uur. Formeel had ik nog een kwartier voordat het boarden begon. Dat begon dus te laat en vervolgens stonden we met het hele vliegtuig in de rij om te tanken.

Ruim 12 uur vliegen, 12 uur overstap, 3 uur vliegen, 12 uur overstap, begon het laatste deel met DrukAir en landingsplaats Paro waar maar zo'n 20 piloten mogen landen omdat het zo'n gevaarlijke baan is. Dat wetende is het best wel eng om de wolken het vliegtuig binnen te zien komen als er doorheen gevlogen wordt

Maar alles ging goed en er was een mooi uitzicht over de Himalaya en het dal waar we landden.

Meteen in de ingang, dus nog voor de ontvangsthal werd je al positief ontvangen

Alleen werd mijn creditcard ingeslikt bij de ATM op het vliegveld (en na een belletje stond er al binnen 10 minuten iemand om het apparaat open te maken en mij mijn creditcard terug tegeven). Kortom, na het landen ging het even wat minder.
Het grappige is wel, dat ondanks het feit dat iedereen nog 5 dagen in quarantaine moet iedereen toch meteen ging staan om zo snel mogelijk het vliegtuig uit te zijn

Buiten stond een busje klaar voor elk quarantainehotel waar mensen naar toe gebracht gingen worden. Ik zit in een echt resort waar een sauna, massage, stoombad etc. wel aanwezig maar niet in gebruik zijn :-( maar de omgeving is lekker groen en vanuit mijn terras kan ik er wel van genieten. Ik mag niet verder dan een meter buiten mijn voordeur. Het eenmalige keuzemenu bevatte de optie vegetarisch: ja/nee. Gelukkig werd er vandaag het menu van het hotel gebracht waar je op eigen kosten uit kan bestellen.

Weer welkom in Bhutan

Vorig jaar zomer (2021) had ik behoefte aan een leuk vooruitzicht als tegenwicht voor alle Covid-19 ellende. Daarom vroeg ik Bhutan Homestays of ze vast een vakantie wilden voorbereiden in december van het jaar zodat ik meteen weg kon als het virus en de vaccinaties zich goed gedroegen. Omdat Bhutan toen nog 21 dagen quarantaine had voor alle binnenkomende reizigers en toeristen ook in de quarantaine het dagelijkse tarief van 250 dollar moesten betalen wilde ik wachten tot er geen ophokplicht meer was.

Het leuke van een touroperator vragen om vast iets voor je te regelen is dat je soms meer krijgt dan waar je om vraagt. Ik kon een geheel verzorgde reis krijgen inclusief onderdak, contacten met Bhutanezen, huisvesting etc. als ik daar les kwam geven. Dan moest ik wel een voorstel schrijven en dat moest goedgekeurd worden, maar toch. Zo gezegd zo gedaan. En het kwam er uiteindelijk op neer dat ik nu twee maanden in Bhutan informatica ga geven en dan nog twee weken op vakantie kan. Mooi toch?