De kinderen slapen uit, zoals het pubers betaamt. Martijn is fietsen, zoals hij in Tromsø ook vaak op de zondag deed, alleen nu niet alleen en niet in de bergen maar op het vlakke land. Blijkbaar neem je toch wat nieuwe gewoontes mee naar je oude omgeving.
Juist nu alles begint te normaliseren valt je op hoe iedereen in het gezin veranderd en gegroeid is. Jitske en Romke zowel letterlijk als figuurlijk. Het is alleen moeilijk om de vinger erop te leggen wat er nu precies veranderd is.
Wel laten we de kinderen veel vrijer en zelfstandiger dan we zonder emigratie gedaan zouden hebben. Romke bloeit duidelijk op nu hij eindelijk eens moet werken op school. Hij realiseert zich zelf nu dat hij nog nooit uitgedaagd was op school. Hij hoeft nog steeds niet op zijn tenen te lopen, maar het is nu tenminste stof waar hij zijn tanden in kan zetten. Jitske heeft geleerd om voor zichzelf de uitdaging op te zoeken. Die mistte ze op het Libanon, maar ze had het toch druk genoeg met school om niet nog verder te gaan. Juist door het niveau van de Noorse school waar ze en geen uitdaging en geen werkdruk had, is ze gaan zoeken hoe ze zichzelf bezig kan houden op een intelligente manier. En daar is ze in geslaagd ook. (Ik hou me bezig door op facebook te zitten, dus niet intelligent)
Het valt me op dat we eigenlijk niet zo veel andersoortige boodschappen doen dan in Tromsø. We eten wel meer toe en gevarieerd tussen fruit, vla en ijs. We bakken tot nu toe niet meer zelf, geen brood, wafels, schillingboller, of wat dan ook.
Het spek hebben we wel gemist, en dan met name de spekblokjes. In Tromsø konden we alleen maar bacon vinden. Hoewel bij de lutefisk wel spekblokjes zaten. Ook hadden we het draadjesvlees gemist. Maar binnenkort ben ik weer jarig en gaan we weer spruitjes met draadjesvlees eten. Heerlijk.
Maar nu moet ik helaas weer aan het werk, toetsen nakijken, lessen voorbereiden, etc.
groetjes,
Liesbeth
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten