En dan moeten we nu ons toch serieus over het Mbiljet gaan buigen. Eind deze maand moet het af zijn. De belangrijkste keuze: zijn we nog steeds verplicht om het in te vullen? We zijn minder dan een jaar weg geweest. De volgende keuze: willen we binnenlands belastingplichtig of buitenlands belastingplichtig zijn. Dat heeft allemaal gevolgen voor wat je wel en niet af mag trekken en naar elkaar door mag schuiven.
Helaas is het een papieren aangifte en kan je niet makkelijk even alle varianten doorrekenen om te zien wat het voordeligst is. Bovendien moeten we er ook nog rekening mee houden dat we volgend jaar weer een Mbiljet gaan krijgen omdat we voor dit jaar als immigranten gezien gaan worden.
Dan nog het huis. Moet dat in box drie of in box een. En wat zijn de gevolgen voor de hypotheekrenteaftrek (drie keer woordwaarde). Als je het huis in drie zet en daarna weer in een, krijg je die aftrek dan weer terug?
En zo nog wat van dat soort vragen.
Gelukkig heb ik op prinsjesdag een afspraak met een belastingadviseur om ons te helpen met de keuzes. Het is weliswaar geen miljoenennota waar we het over gaan hebben, maar het is wel een goede dag om bezig te zijn met financiën.
Opgevallen:
- de kaasboer op de markt is blij dat Martijn er weer is
- de man van de bloemenzaak is ook blij dat Martijn er weer is
- ik heb mijn eerste migraineaanval alweer gehad.
zaterdag 18 september 2010
donderdag 16 september 2010
Ouderavond
Gisterenavond hebben we de eerste ouderavond gehad. Wat een verschil met de Noorse ouderavond. Hier praat iedereen door elkaar waar in Noorwegen we netjes op elkaar wachtten en evt. vingers opstaken. Hier was geen agenda, daar wel. Hier wordt eerst centraal aan alle ouders van alle klassen wat verteld, daar hebben we zoiets niet meegemaakt. Hier worden ook andere betrokkenen, zoals bouwcoordinator, voorgesteld, daar hebben we eigenlijk alleen de klasseleraren maar gezien.
Maar in alle gevallen waren de ouders betrokken bij het leerklimaat in de klas, zei het op een wat andere manier.
Liesbeth
Maar in alle gevallen waren de ouders betrokken bij het leerklimaat in de klas, zei het op een wat andere manier.
Liesbeth
maandag 13 september 2010
Orde
Er is toch een groot verschil tussen de Noorse klassen en de Nederlandse klassen. Het verschil zit hem in motivatie en zelfdiscipline. Waar ik in Noorwegen duidelijk energie over had na een les, ben ik nu doodmoe. Maar al doende leert men. Ik ben nu na zo'n kleine drie weken al zo ver dat ik niet alleen maar wil slapen als ik thuis ben, maar ook weer kan huishouden en kinderen kan helpen.
Een ander groot verschil is dat ik nu de leerlingen veel beter versta en daardoor ook veel meer contact met ze heb. Dat is positief.
Wat wel hetzelfde is, is dat ze graag een hoger cijfer willen hebben zonder ervoor te hoeven werken. Dus bij toetsen willen ze graag dat ik ze help en het antwoord voorzeg. Toch nog iets gemeenschappelijk.
Liesbeth
Opgevallen:
- ik mis de rust en ruimte en uitzichten van Noorwegen.
- wat is het hier toch allemaal klein en benauwd en op elkaar gepropt
Een ander groot verschil is dat ik nu de leerlingen veel beter versta en daardoor ook veel meer contact met ze heb. Dat is positief.
Wat wel hetzelfde is, is dat ze graag een hoger cijfer willen hebben zonder ervoor te hoeven werken. Dus bij toetsen willen ze graag dat ik ze help en het antwoord voorzeg. Toch nog iets gemeenschappelijk.
Liesbeth
Opgevallen:
- ik mis de rust en ruimte en uitzichten van Noorwegen.
- wat is het hier toch allemaal klein en benauwd en op elkaar gepropt
zondag 5 september 2010
Zondagochtend
De kinderen slapen uit, zoals het pubers betaamt. Martijn is fietsen, zoals hij in Tromsø ook vaak op de zondag deed, alleen nu niet alleen en niet in de bergen maar op het vlakke land. Blijkbaar neem je toch wat nieuwe gewoontes mee naar je oude omgeving.
Juist nu alles begint te normaliseren valt je op hoe iedereen in het gezin veranderd en gegroeid is. Jitske en Romke zowel letterlijk als figuurlijk. Het is alleen moeilijk om de vinger erop te leggen wat er nu precies veranderd is.
Wel laten we de kinderen veel vrijer en zelfstandiger dan we zonder emigratie gedaan zouden hebben. Romke bloeit duidelijk op nu hij eindelijk eens moet werken op school. Hij realiseert zich zelf nu dat hij nog nooit uitgedaagd was op school. Hij hoeft nog steeds niet op zijn tenen te lopen, maar het is nu tenminste stof waar hij zijn tanden in kan zetten. Jitske heeft geleerd om voor zichzelf de uitdaging op te zoeken. Die mistte ze op het Libanon, maar ze had het toch druk genoeg met school om niet nog verder te gaan. Juist door het niveau van de Noorse school waar ze en geen uitdaging en geen werkdruk had, is ze gaan zoeken hoe ze zichzelf bezig kan houden op een intelligente manier. En daar is ze in geslaagd ook. (Ik hou me bezig door op facebook te zitten, dus niet intelligent)
Het valt me op dat we eigenlijk niet zo veel andersoortige boodschappen doen dan in Tromsø. We eten wel meer toe en gevarieerd tussen fruit, vla en ijs. We bakken tot nu toe niet meer zelf, geen brood, wafels, schillingboller, of wat dan ook.
Het spek hebben we wel gemist, en dan met name de spekblokjes. In Tromsø konden we alleen maar bacon vinden. Hoewel bij de lutefisk wel spekblokjes zaten. Ook hadden we het draadjesvlees gemist. Maar binnenkort ben ik weer jarig en gaan we weer spruitjes met draadjesvlees eten. Heerlijk.
Maar nu moet ik helaas weer aan het werk, toetsen nakijken, lessen voorbereiden, etc.
groetjes,
Liesbeth
Juist nu alles begint te normaliseren valt je op hoe iedereen in het gezin veranderd en gegroeid is. Jitske en Romke zowel letterlijk als figuurlijk. Het is alleen moeilijk om de vinger erop te leggen wat er nu precies veranderd is.
Wel laten we de kinderen veel vrijer en zelfstandiger dan we zonder emigratie gedaan zouden hebben. Romke bloeit duidelijk op nu hij eindelijk eens moet werken op school. Hij realiseert zich zelf nu dat hij nog nooit uitgedaagd was op school. Hij hoeft nog steeds niet op zijn tenen te lopen, maar het is nu tenminste stof waar hij zijn tanden in kan zetten. Jitske heeft geleerd om voor zichzelf de uitdaging op te zoeken. Die mistte ze op het Libanon, maar ze had het toch druk genoeg met school om niet nog verder te gaan. Juist door het niveau van de Noorse school waar ze en geen uitdaging en geen werkdruk had, is ze gaan zoeken hoe ze zichzelf bezig kan houden op een intelligente manier. En daar is ze in geslaagd ook. (Ik hou me bezig door op facebook te zitten, dus niet intelligent)
Het valt me op dat we eigenlijk niet zo veel andersoortige boodschappen doen dan in Tromsø. We eten wel meer toe en gevarieerd tussen fruit, vla en ijs. We bakken tot nu toe niet meer zelf, geen brood, wafels, schillingboller, of wat dan ook.
Het spek hebben we wel gemist, en dan met name de spekblokjes. In Tromsø konden we alleen maar bacon vinden. Hoewel bij de lutefisk wel spekblokjes zaten. Ook hadden we het draadjesvlees gemist. Maar binnenkort ben ik weer jarig en gaan we weer spruitjes met draadjesvlees eten. Heerlijk.
Maar nu moet ik helaas weer aan het werk, toetsen nakijken, lessen voorbereiden, etc.
groetjes,
Liesbeth
donderdag 2 september 2010
Gewoontedieren
In de tussentijd begint het hele huis, op de computerkamer na, weer gewoon te ruiken. Dat is fijn. Ook zijn de meeste dozen van Tromsø uitgepakt. De meeste dozen die uit de opslag kwamen, staan nu onder ons bed verstopt.
Op het eerste gezicht lijkt de woonkamer weer helemaal normaal. Maar hij is het niet. We hebben de boekenkast nog niet vol. Wat erin staat, staat nog niet op de goede plek of hoort in een andere boekenkast thuis. In het dressoir ligt nog niet alles waar het hoort, de rommella is nog niet met de juiste rommeltjes gevuld. In de keuken ligt wel alles wat er thuishoort, maar ook nog niet op de juiste plek.
Het is heel gek, maar juist dat soort dingen geeft het gevoel dat we hier nog niet echt wonen. Pas als alles weer ligt waar het voor de verhuizing lag, voel ik me weer echt thuis. Toch is het grappige dat bij het opruimen we geen van allen meer precies weten waar we iets hadden liggen en als je het wilt pakken omdat je het nodig hebt je wel naar de la grijpt waar het vroeger lag. Gewoontedieren dus.
Andere gewoontedieren zijn de zilvervisjes. Helaas wonen die nog steeds in ons huis. En helaas krijg ik de indruk dat de zilvervisjes die in de opslag gegaan zijn, ook gewoon weer mee terug gekomen zijn. Ik speel dus weer mevrouw Helderder met de spuitbus. Deze keer willen we het niet tot zo'n plaag laten komen als het was voor ons vertrek.
Opgevallen:
- mensen zijn gewoontedieren
Op het eerste gezicht lijkt de woonkamer weer helemaal normaal. Maar hij is het niet. We hebben de boekenkast nog niet vol. Wat erin staat, staat nog niet op de goede plek of hoort in een andere boekenkast thuis. In het dressoir ligt nog niet alles waar het hoort, de rommella is nog niet met de juiste rommeltjes gevuld. In de keuken ligt wel alles wat er thuishoort, maar ook nog niet op de juiste plek.
Het is heel gek, maar juist dat soort dingen geeft het gevoel dat we hier nog niet echt wonen. Pas als alles weer ligt waar het voor de verhuizing lag, voel ik me weer echt thuis. Toch is het grappige dat bij het opruimen we geen van allen meer precies weten waar we iets hadden liggen en als je het wilt pakken omdat je het nodig hebt je wel naar de la grijpt waar het vroeger lag. Gewoontedieren dus.
Andere gewoontedieren zijn de zilvervisjes. Helaas wonen die nog steeds in ons huis. En helaas krijg ik de indruk dat de zilvervisjes die in de opslag gegaan zijn, ook gewoon weer mee terug gekomen zijn. Ik speel dus weer mevrouw Helderder met de spuitbus. Deze keer willen we het niet tot zo'n plaag laten komen als het was voor ons vertrek.
Opgevallen:
- mensen zijn gewoontedieren
Abonneren op:
Posts (Atom)
